Suburban Asphalt - Xerxes

My bed hasn’t seen me since the young summer sun

Watched our cruel blood drive ahead of us

With its hold on our wrists, cold steel and clenched

Two years of warm moons behind us

And I’ve made deep prints in the grey silt

Standing south of the cold stream, bleeding wild

Like the lonely weathered street that should have taken me

I won’t believe I’ve slept

Because the bed I’ve kept is that driven pavement

Droning lullabies that can’t bring me back

And each solstice’s sun another red reminder

Of the youth we should have had

But gave away for the pain and the struggle of finding it on our own

And maybe the streets aren’t paved anymore

With the dying days of our childhood

I’ll waste the sunlight tracing this pavement

For an answer, for some feeling I almost knew

But there’s no answer from the braille of worn asphalt

There’s no response from the lines where our bones broke

With my ear to the floor, I’ll listen for a heartbeat

But the only sound is wheels spinning free

Overturned, eyes closed, stained red

Our home is dead

Mijn bed heeft me niet meer gezien sinds de jonge zomerzon

Zag hoe ons wrede bloed voor ons uit dreef

Met zijn greep op onze polsen, koud staal en gebald

Twee jaar warme manen achter ons

En ik heb diepe afdrukken gemaakt in het grijze slib

Staande ten zuiden van de koude stroom, wild bloedend

Zoals de eenzame verweerde straat die mij had moeten nemen

Ik geloof niet dat ik heb geslapen

Omdat het bed dat ik heb behouden dat aangedreven trottoir is

Dronken slaapliedjes die me niet terug kunnen brengen

En de zon van elke zonnewende weer een rode herinnering

Van de jeugd die we hadden moeten hebben

Maar gaf weg voor de pijn en de strijd om het zelf te vinden

En misschien zijn de straten niet meer geplaveid

Met de laatste dagen van onze kindertijd

Ik zal het zonlicht verspillen dat deze bestrating volgt

Voor een antwoord, voor een gevoel dat ik bijna wist

Maar er is geen antwoord uit de braille van versleten asfalt

Er is geen reactie van de regels waar onze botten braken

Met mijn oor op de grond, luister ik voor een hartslag

Maar het enige geluid is dat de wielen vrij ronddraaien

Gekanteld, ogen gesloten, rood gekleurd

Ons huis is dood