Grinstead - Xerxes

To the guardrail, to what end?

The tires slipped on Shelby turning towards Broadway and I thought of you then

like I think of the rain like I think of getting carried away like too drunk to

drive straight.

And I’m alone with the lie right now, been alone for a while,

and the past has half a mind to give chase.

So, here I am, wildly running away,

because I don’t know how to say all that I’ve got to say.

Wish there was something to say

To the on-ramp, to the highway, to the distance, to this end.

I hear the sirens following me, and I don’t pick up the phone.

Money’s tight

and I’ve got nowhere to turn.

And I don’t know where you are.

Where have you

gone?

Why did you go?

Is the sun too close?

Is the air too heavy?

Is this damp pavement spinning your

tires too?

Because I thought of you today and I knew not to, was pulling the

trash out to the dumpster and I caught myself with a wandering heart and a

sky-high brain and ankle deep in the slop and the mud and the wet-socked truth,

the ruined shoes, the last fucking time, the point I’m not getting.

Its been weeks of this, staying convinced that things will fall into place,

but all that falls is this December rain, too warm to drape a fitting sheet

over this past year’s face.

It makes my teeth grind, it makes my jaw strain,

like there’s something I need to say but the incessant wheeze, the rattle of

death behind my shallow breath is always caught in the way.

Until there’s nothing to say.

Naar de vangrail, met welk doel?

De banden slipten op Shelby en draaide richting Broadway en toen dacht ik aan jou

zoals ik denk aan de regen zoals ik denk aan meegesleept worden als te dronken om

rijd rechtdoor.

En ik ben nu alleen met de leugen, een tijdje alleen geweest,

en het verleden heeft een halve geest om de achtervolging in te zetten.

Dus hier ben ik, wild wegrennen,

omdat ik niet weet hoe ik alles moet zeggen wat ik te zeggen heb.

Ik wou dat er iets te zeggen was

Naar de oprit, naar de snelweg, naar de afstand, hiertoe.

Ik hoor de sirenes me volgen en ik neem de telefoon niet op.

Geld is krap

en ik kan nergens heen.

En ik weet niet waar je bent.

Waar heb je

weg?

Waarom ben je gegaan?

Staat de zon te dichtbij?

Is de lucht te zwaar?

Is deze vochtige bestrating je aan het tollen?

banden ook?

Omdat ik vandaag aan je dacht en ik wist dat niet, trok ik aan de

afval naar de vuilcontainer en ik betrapte mezelf erop dat een dwalend hart en een

torenhoge hersenen en enkel diep in de modder en de modder en de waarheid met natte sokken,

de geruïneerde schoenen, de laatste verdomde keer, het punt dat ik niet begrijp.

We zijn er al weken van overtuigd dat alles op zijn plaats zal vallen,

maar het enige dat valt is deze decemberregen, te warm om een ​​hoeslaken te draperen

over het gezicht van het afgelopen jaar.

Het laat mijn tanden knarsen, het maakt mijn kaak gespannen,

alsof er iets is dat ik moet zeggen, maar het onophoudelijke gepiep, het geratel van

de dood achter mijn oppervlakkige adem zit altijd in de weg.

Tot er niets meer te zeggen valt.