our city is a floodplain - Xerxes

Disconnected from the gravel in the alleys

that taught our throats to sing,

I miss these streets and how they used to hold me

like the bedroom in the suburbs where I used to sleep.

This city built it’s lights like a cradle for the desperate youth,

but when we left it was a wasted bed,

worn to death by the bodies of our darkest nightmares

and the memories our coldest sweats.

And i don’t know if I could sleep again,

this place has killed our dreams.

I traced a map on the back of my hand,

but i still can’t see.

How did we lose our way?

I feel like the rain, raising the water by day,

and soaking river road with the memory of what used to be.

Maybe it was me that pulled the tide,

so when the pressure gets too high,

I can disappear at the water’s edge,

so i can swim in my own regrets.

But we’re still separated from the river that left us here,

we grew by the silt from the floodplain,

but we withered to grey in the sun,

our veins too swollen to stay shut.

We’re the waters that dried up,

we’re the blood that was lost.

We’re the flood that returned unrecognized,

we’re the homes that never forgot.

Losgekoppeld van het grind in de steegjes

die onze keel leerde zingen,

Ik mis deze straten en hoe ze me vasthielden

zoals de slaapkamer in de buitenwijken waar ik sliep.

Deze stad bouwde haar lichten als een wieg voor de wanhopige jeugd,

maar toen we weggingen was het een verspild bed,

dood gedragen door de lichamen van onze donkerste nachtmerries

en de herinneringen ons koudste zweet.

En ik weet niet of ik weer zou kunnen slapen,

deze plek heeft onze dromen gedood.

Ik heb een kaart op de rug van mijn hand getraceerd,

maar ik kan nog steeds niet zien.

Hoe zijn we de weg kwijtgeraakt?

Ik voel me als de regen, die het water overdag laat stijgen,

en doorweekte rivierweg met de herinnering aan wat vroeger was.

Misschien was ik het die het tij trok,

dus als de druk te hoog wordt,

Ik kan verdwijnen aan de waterkant,

zodat ik kan zwemmen in mijn eigen spijt.

Maar we zijn nog steeds gescheiden van de rivier die ons hier achterliet,

we groeiden door het slib uit de uiterwaarden,

maar we verschrompelden tot grijs in de zon,

onze aderen zijn te gezwollen om dicht te blijven.

Wij zijn de wateren die opgedroogd zijn,

wij zijn het bloed dat verloren is gegaan.

Wij zijn de vloed die onherkend terugkeerde,

wij zijn de huizen die nooit zijn vergeten.