Collision Blonde - Xerxes

I’m still struggling with what comes next.

Yeah, I’m all talk when I say I’ll

start to drink less, and that time I said that I’d be better off,

it counts for nothing when action’s already said enough.

Love lost its flavour on a burned tongue, like bourbon burns in poems inside of

virgin lungs.

And mine, they were screaming for blood, but no one was listening.

But while that heat held our hearts in its throes, with dirty water and ash in

our bones, to plant our hope and watch what grows our Southeast Summer,

a withered rose.

And to your West Coast flashing of lights, to that Pacific blue ghost in your

eyes, to the collision at Blonde and the past, I whispered «don't come back».

It’s not enough to simply let it lay, to say you’re sorry or to stay away,

you try to bury your spite beneath the arid soil but you can’t kill the roots

when they’ve already taken hold.

And to your west coast flashing of lights, to that Pacific Blue ghost in your

eyes, to the collision at Blonde and the past, I whispered «don't come back».

And to your flights back east, Ohio Valley retreats, to the collision at Blonde

in the past, don’t remember, don’t come back.

And if time won’t heal, then I don’t know what will.

Life’s too long to wait

and tell, Kentucky straight on a wound that will not ever heal.

And to your west coast flashing of lights, to that Pacific Blue ghost in your

eyes, to the collision at blonde in the past.

Don’t remember, don’t come back.

Ik worstel nog steeds met wat daarna komt.

Ja, ik ben helemaal aan het praten als ik zeg dat ik zal

begon minder te drinken, en die keer zei ik dat ik beter af zou zijn,

het telt voor niets als actie al genoeg is gezegd.

Liefde verloor zijn smaak op een verbrande tong, zoals bourbon die brandt in gedichten binnenin

maagdelijke longen.

En de mijne, ze schreeuwden om bloed, maar niemand luisterde.

Maar terwijl die hitte onze harten in de greep hield, met vuil water en as erin...

onze botten, om onze hoop te planten en te kijken hoe onze Zuidoost-zomer groeit,

een verdorde roos.

En naar je flitsende lichten aan de westkust, naar die Pacifische blauwe geest in je

ogen, naar de botsing bij Blond en het verleden, fluisterde ik «kom niet terug».

Het is niet genoeg om het gewoon te laten liggen, om te zeggen dat het je spijt of om weg te blijven,

je probeert je wrok onder de dorre grond te begraven, maar je kunt de wortels niet doden

als ze al gepakt hebben.

En naar je westkust flitsende lichten, naar die Pacific Blue geest in je

ogen, naar de botsing bij Blond en het verleden, fluisterde ik «kom niet terug».

En op uw vluchten terug naar het oosten, Ohio Valley trekt zich terug, naar de aanvaring bij Blonde

in het verleden, weet het niet meer, kom niet terug.

En als de tijd niet geneest, dan weet ik het ook niet meer.

Het leven is te lang om te wachten

en vertel, Kentucky recht op een wond die nooit zal genezen.

En naar je westkust flitsende lichten, naar die Pacific Blue geest in je

ogen, tot de botsing bij blondine in het verleden.

Onthoud het niet, kom niet terug.