Lágrimas - Xeg, Manifesto

Sim, amor

Desculpa tenho que te dar razão

Vou abandonar este barco

Eu não consigo

O nosso começo dá-me instabilidade e a insegurança de um fim

Já não está a ser saudável

Só prevejo sofrimento

É o minimo que podemos fazer

Para não estragar a história que temos até agora

Tivemos tudo para dar certo mas não deu e então

Eu 'tava perto do teu, tu longe do meu coração

E hoje já tudo faz sentido

O que aconteceu e o que não

Mas pior que lembrar o que se viveu

Sou eu que vivo a imaginar

O que poderiamos ter vivido

E o que se perdeu em vão

Pessoas vêm, pessoas vão, sem grande agitação

O amor é simples

E não tem grande explicação

Se a gente gosta é porque gosta

Se já não gosta, é porque não

E entre nós, tantas horas que agora já não são nada

Tanto amor, tanto calor, tanta paixão desperdiçada

Uma união despedaçada, uma oração amordaçada

Pelos silêncios que ficam de uma separação

De pessoas que se transformaram em problemas

E os problemas que transformaram as pessoas

De coisas boas que se tornaram mais pequenas

E de pequenas coisas que deixaram de ser boas

Vem comigo para um lugar, onde eu te vou fazer chorar

Com a mesma tristeza com que eu já te fiz rir

Com que eu já te fiz vir, com que eu já te fiz pedir

Pra que eu nunca te deixasse, mesmo depois das discussões

Anda vou-te levar de mãos presas sem ilusões

Sem certezas nem razões, sem defesas nem opções

De um mundo tão profundo, tão profundo, tão profundo

Que nos afogou aos dois

Eu perdi-me tanto em ti, que nunca me encontrei depois

Quando me tentei encontrar já só encontrei os dois

Entre dois lençóis suados, presos em dois anzóis cruzados

Acesos como dois sóis, iluminados por dois feixes de luz

Eu hoje peço que te deites e depois feches a luz

Mesmo a chorar que aceites que há uma força

Que nos conduz e nos destrói

Que nos reduz e que nos rói

Não produz já só nos mói, eu e tu já só nos dói

Foi um historia sem heróis, nem guerreiros idolatrados

Numa guerra sem vitória, fomos os dois derrotados

Numa terra inglória atrás de dois portões cerrados

Onde juntos com as memórias fomos os dois enterrados

Hoje as lágrimas molham as páginas

De um livro que eu nunca te escrevi

Pois eu sinto que depois de ti já não sinto, só finjo

Como fingi aquele sorriso da última vez que te vi

Vem comigo para um lugar, onde eu te vou fazer chorar

Com a mesma tristeza com que eu já te fiz rir

Com que eu já te fiz vir, com que eu já te fiz pedir

Pra que eu nunca te deixasse, mesmo depois das discussões

Anda vou-te levar de mãos presas sem ilusões

Sem certezas nem razões, sem defesas nem opções

De um mundo tão profundo, tão profundo, tão profundo

Que nos afogou aos dois

Ja liefde

Sorry dat ik je gelijk moet bewijzen

Ik verlaat deze boot

ik kan niet

Ons begin geeft me instabiliteit en de onzekerheid van een einde

Je bent niet meer gezond

Ik voorzie alleen leed

Het is het minste wat we kunnen doen

Om het verhaal dat we tot nu toe hebben niet te bederven

We hadden alles om uit te werken, maar het gebeurde niet en zo

Ik was dicht bij de jouwe, je was ver van mijn hart

En vandaag is het allemaal logisch

Wat is er gebeurd en wat niet

Maar erger dan herinneren wat er geleefd werd

Ik ben degene die in de verbeelding leeft

Wat hadden we kunnen leven

En wat tevergeefs verloren is gegaan

Mensen komen, mensen gaan, geen grote ophef

liefde is simpel

En er is geen goede verklaring

Als we het leuk vinden, is dat omdat we het leuk vinden

Als je het niet meer leuk vindt, is dat omdat

En tussen ons, zoveel uren die nu niets zijn

Zoveel liefde, zoveel warmte, zoveel verspilde passie

Een verbrijzelde verbintenis, een gemuilkorfd gebed

Voor de stiltes die overblijven van een scheiding

Van mensen die problemen zijn geworden

En de problemen die mensen veranderden

Van goede dingen die kleiner zijn geworden

En kleine dingen die niet meer goed zijn

Ga met me mee naar een plek waar ik je aan het huilen zal maken

Met hetzelfde verdriet waarmee ik je al aan het lachen maakte

Met wat ik je al heb laten klaarkomen, met wat ik je al heb laten vragen

Zodat ik je nooit zou verlaten, zelfs niet na ruzies

Kom op, ik ga je hand in hand nemen zonder illusies

Zonder zekerheden of redenen, zonder verdedigingen of opties

Van een wereld zo diep, zo diep, zo diep

Dat verdronk ons ​​allebei

Ik raakte zo in jou verdwaald dat ik mezelf daarna nooit meer terugvond

Toen ik mezelf probeerde te vinden, vond ik alleen de twee

Tussen twee bezwete lakens, gevangen in twee gekruiste haken

Verlicht als twee zonnen, verlicht door twee lichtstralen

Vandaag vraag ik je om te gaan liggen en dan het licht te sluiten

Zelfs huilen dat je accepteert dat er een kracht is

Dat leidt ons en vernietigt ons

Dat reduceert ons en knaagt aan ons

Het produceert niet, het verplettert ons gewoon, jij en ik, het doet ons gewoon pijn

Het was een geschiedenis zonder helden of verafgood krijgers

In een oorlog zonder overwinning werden we allebei verslagen

In een roemloos land achter twee gesloten poorten

Waar we samen met de herinneringen beiden werden begraven

Vandaag maken de tranen de pagina's nat

Uit een boek dat ik nooit voor jou heb geschreven

Omdat ik voel dat ik na jou niets meer voel, ik doe gewoon alsof

Hoe ik die glimlach deed alsof de laatste keer dat ik je zag

Ga met me mee naar een plek waar ik je aan het huilen zal maken

Met hetzelfde verdriet waarmee ik je al aan het lachen maakte

Met wat ik je al heb laten klaarkomen, met wat ik je al heb laten vragen

Zodat ik je nooit zou verlaten, zelfs niet na ruzies

Kom op, ik ga je hand in hand nemen zonder illusies

Zonder zekerheden of redenen, zonder verdedigingen of opties

Van een wereld zo diep, zo diep, zo diep

Dat verdronk ons ​​allebei