Вьюжится от холода ночь… - Владислав Медяник

Вьюжится от холода ночь, затерялся месяц во мгле.

И никто не сможет помочь, отыскать тебя в далеке.

Я в зоне от тебя писем жду, весточка должна мне придти.

Восемь лет любить не смогу, милая тебя, ты прости.

Вьюжится от холода ночь, затерялся месяц во мгле.

И никто не сможет помочь, отыскать тебя, мне в тайге.

Опадают листья с берез, падают охапкой у ног.

Ничего ты мне кроме слез, в жизни принести ты не смог.

Опадают листья с берез, падают охапкой у ног.

Ничего тебе кроме слез, в жизни принести я не смог.

Лучше позабудь и уйди.

Позабудь все эти года.

Пусть навеки смоют дожди, память обо мне навсегда.

Писем от меня все же жди, моя любовь к тебе все ж придет.

А в душе дожди и дожди, а в душе лишь ветер поет.

Лучше позабудь и уйди.

Позабудь все эти года.

Пусть навеки смоют дожди, память обо мне навсегда.

De nacht wikkelt zich af van de kou, de maan is verloren in de mist.

En niemand kan helpen, vind je in de verte.

Ik wacht op brieven van jou in de zone, het nieuws zou naar mij toe moeten komen.

Ik kan acht jaar niet liefhebben, schat, vergeef je.

De nacht wikkelt zich af van de kou, de maan is verloren in de mist.

En niemand kan me helpen je in de taiga te vinden.

Bladeren vallen van berken, vallen in een armvol aan de voeten.

Je kon me niets anders dan tranen in het leven brengen.

Bladeren vallen van berken, vallen in een armvol aan de voeten.

Ik kon je niets anders brengen dan tranen in het leven.

Beter vergeten en gaan.

Vergeet al die jaren.

Laat de regen voor altijd wegspoelen, de herinnering aan mij voor altijd.

Toch, wacht op brieven van mij, mijn liefde voor jou zal nog steeds komen.

En in de ziel regent het en regent het, en in de ziel zingt alleen de wind.

Beter vergeten en gaan.

Vergeet al die jaren.

Laat de regen voor altijd wegspoelen, de herinnering aan mij voor altijd.