Первая любовь - Владислав Медяник, Любовь Успенская

Ночь заманила на удачу нас к себе,

Закутав дерзкую мечту в слова любви.

Тогда мне было, сколько и тебе,

И мы, как дети, друг без друга не могли.

Ты называл меня любимою своей,

И мы теряли осторожность, не боясь,

Что скажут люди — что нам до людей,

Ты был в ту ночь моим, а я была твоя.

Никто не знал тогда, что мир станет серым,

Горела страстью одинокая скрипка.

Ей не хотелось понимать, что наверно

Мы назовём это нашей ошибкой.

И на прощанье лишь вздох сожаленья,

Всё время рядом любовь и мученье.

Мне показалось — это было не со мной,

Жизнь пролетела, словно стая журавлей.

Я испугалась, что может быть с тобой

Мы никогда уже не встретимся теперь.

Проигрыш

И вот мы встретились в тумане наших снов,

Была ты замужем, а я уже женат.

И напевал нам ветер музыку без слов,

Он точно знает, что никто не виноват.

Проигрыш

Никто не знал тогда, что мир станет серым,

Горела страстью одинокая скрипка.

Ей не хотелось понимать, что наверно

Мы назовём это нашей ошибкой.

И на прощанье лишь вздох сожаленья,

Всё время рядом любовь и мученье.

De nacht lokte ons ernaartoe voor geluk,

Een gedurfde droom verpakken in woorden van liefde.

Toen was ik, hoe oud ben je,

En wij, net als kinderen, zouden niet zonder elkaar kunnen leven.

Je noemde me je geliefde,

En we verloren onze voorzichtigheid, niet bang zijn,

Wat zullen mensen zeggen - wat geven we om mensen,

Jij was de mijne die nacht, en ik de jouwe.

Niemand wist toen dat de wereld grijs zou worden,

De eenzame viool brandde van hartstocht.

Dat wilde ze waarschijnlijk niet begrijpen

We noemen het onze fout.

En bij het afscheid, slechts een zucht van spijt,

De hele tijd is er liefde en kwelling.

Het leek me - het was niet bij mij,

Het leven vloog voorbij als een zwerm kraanvogels.

Ik was bang wat er met je kon gebeuren

We zullen elkaar nu nooit meer ontmoeten.

verliezen

En dus ontmoetten we elkaar in de mist van onze dromen,

Jij was getrouwd en ik ben al getrouwd.

En de wind zong voor ons muziek zonder woorden,

Hij weet zeker dat niemand iets te verwijten valt.

verliezen

Niemand wist toen dat de wereld grijs zou worden,

De eenzame viool brandde van hartstocht.

Dat wilde ze waarschijnlijk niet begrijpen

We noemen het onze fout.

En bij het afscheid, slechts een zucht van spijt,

De hele tijd is er liefde en kwelling.