Судьба-судьбинушка - Владислав Медяник

Уж вечерний не слышится звон —

Мне никто на земле не судья.

Лишь, взмахнув журавлиным крылом,

За собою поманит судьба.

Я за ней под осенним дождем

Поспешу на беду или радость,

Чтоб потом не жалеть ни о чем

И до дна выпить то, что досталось.

Судьба-судьбинушка зовет,

Рябиной красной обожжет,

Плакучей ивой обовьет

И слезы горькие прольет.

Судьба-судьбинушка моя,

Подруга ты, неверная,

Но пред тобой, надменная,

Не преклоню колени я.

Я за ней поспешу наугад

По дорогам, что мне незнакомы.

Будет вслед мне шептать листопад,

Что судьбы так жестоки законы.

Обогреет нежданным теплом

И сгорит мое сердце дотла.

Вновь, взмахнув журавлиным крылом,

Тихо скажет мне: «Не судьба».

Пусть не раз я ее прокляну,

Пусть не раз попрошу о покое.

Но с пути своего не сверну

И с судьбою своею поспорю,

И она, как последнюю милость,

Беспробудный подарит мне сон,

И накроет крылом журавлиным

Под вечерний молитвенный звон.

Avondbellen wordt niet gehoord -

Niemand op aarde kan over mij oordelen.

Alleen door met de kraanvleugel te zwaaien,

Het lot zal lonken.

Ik volg haar in de herfstregen

Ik zal me haasten naar problemen of vreugde,

Om later nergens spijt van te hebben

En drink tot op de bodem uit wat je hebt.

Het lot roept

Rowan rood zal branden,

Treurwilg omwikkeld

En huilt bittere tranen.

Mijn lot is mijn lot

Je bent een ontrouwe vriend

Maar voor jou, arrogant,

Ik zal niet knielen.

Ik zal willekeurig achter haar aan rennen

Op voor mij onbekende wegen.

Herfstbladeren zullen me nafluisteren,

Dat lot is zo wrede wetten.

Opwarmen met onverwachte warmte

En mijn hart zal tot as branden.

Nogmaals, zwaaiend met de vleugel van de kraan,

Zeg me rustig: "Niet het lot."

Laat me haar meer dan eens vervloeken,

Laat me meer dan eens om vrede vragen.

Maar ik zal niet afwijken van mijn pad

En ik zal ruzie maken met mijn lot,

En zij, als laatste gunst,

Onbreekbaar zal me een droom geven,

En bedek met de vleugel van een kraanvogel

Onder het avondgebed luiden.