Блокада - Вера Полозкова

Отозвали шпионов, собкоров, детей, послов;

только террористы и пастухи.

В этот город больше не возят слов, мы беспомощны и тихи — собираем крошки

из-под столов на проклятия и стихи.

Те, кто раньше нас вроде как стерёг — производят стрельбу и ложь;

лица вспарывает ухмылками поперёк, заливает их потом сплошь.

Выменяй ружье на

пару своих серёг и сиди говори «ну что ж»;

смерть — неверная баба:

прогнал и проклял, страдать обрёк, а хотеть и ждать не перестаешь.

Лето в оккупации — жарит так, что исходишь на соль и жир.

Я последний козырь

для контратак, зазевавшийся пассажир — чемодан поставлю в углу, и враг

вывернется мякотью, как инжир;

слов не возят, а я на ветер их, как табак,

я главарь молодых транжир.

Слов не возят, блокада, дикторов новостей учат всхлипывать и мычать.

В сто полос без текста клеймит властей наша доблестная печать.

В наших житиях,

исполненных поздних вставок, из всех частей будут эту особой звездочкой

помечать — мол, «совсем не могли молчать».

Раздают по картам, по десять в сутки, и то не всем — «как дела», «не грусти»,

«люблю»;

мне не нужно, я это все не ем, я едва это все терплю.

Я взяла бы «к

черту» и «мне не надо чужих проблем», а еще «все шансы равны нулю».

Бросили один на один с войной, наказали быть начеку.

Теперь все,

что было когда-то мной, спит не раздеваясь, пьет из горла и грызет щеку.

И не знаешь, к кому тащиться такой смурной — к психотерапевту или гробовщику.

Дорогой товарищ Небесный Вождь, утолитель духовных жажд.

Ниспошли нам,

пожалуйста, мир и дождь, да, и хлеб наш насущный даждь.

Я служу здесь осени

двадцать две, я стараюсь глядеть добрей.

Если хочешь пыточных в голове —

Не в моей.

Spionnen, personeelscorrespondenten, kinderen, ambassadeurs werden teruggeroepen;

alleen terroristen en herders.

Er worden geen woorden meer naar deze stad gebracht, we zijn hulpeloos en stil - verzamelen kruimels

van onder de tafels tot vloeken en verzen.

Degenen die ons eerder bewaakten, schieten en liegen;

gezichten worden opengereten met een grijns, om ze vervolgens volledig te overspoelen.

Verander je wapen in

een paar van je oorbellen en ga zitten en zeg "goed";

de dood is een ontrouwe vrouw:

reed weg en vervloekte, gedoemd te lijden, maar je houdt niet op met willen en wachten.

De zomer is bezig - het frituurt zodat je op zout en vet eindigt.

Ik ben de laatste troef

voor tegenaanvallen, een gapende passagier - ik zal de koffer in de hoek zetten, en de vijand

zal er vlezig uitkomen als een vijg;

ze dragen geen woorden, maar ik blaas ze weg als tabak,

Ik ben de leider van jonge spenders.

Ze dragen geen woorden, blokkades, nieuwsomroepers leren snikken en mompelen.

In honderd strepen zonder tekst stigmatiseert onze dappere pers de autoriteiten.

In onze levens

uitgevoerde late inserts, van alle delen zal deze speciale asterisk zijn

mark - ze zeggen: "ze konden helemaal niet zwijgen."

Ze geven kaarten uit, tien per dag, en dan niet aan iedereen - "hoe gaat het", "wees niet verdrietig",

"Ik houd van";

Ik heb het niet nodig, ik eet het niet allemaal op, ik kan het bijna niet uitstaan.

ik zou nemen "naar"

hel" en "ik heb de problemen van anderen niet nodig", maar ook "alle kansen zijn gelijk aan nul".

Ze gooiden één op één met de oorlog, bevolen alert te zijn.

Dat is het,

wat eens ik was, slapen zonder me uit te kleden, uit de keel drinken en op de wang kauwen.

En je weet niet naar wie je jezelf zo somber moet slepen - naar een psychotherapeut of een begrafenisondernemer.

Beste kameraad Hemelse Leider, geestelijke dorstlesser.

Stuur naar ons

alstublieft, vrede en regen, ja, en geef ons ons dagelijks brood.

Ik dien hier in de herfst

tweeëntwintig, ik probeer er vriendelijker uit te zien.

Als je marteling in je hoofd wilt...

Niet in de mijne.