Aeroport Brotherhood - Вера Полозкова

так они росли, зажимали баре мизинцем, выпускали ноздрями дым

полночь заходила к ним в кухню растерянным понятым

так они посмеивались над всем, что вменяют им так переставали казаться самим себе

чем-то сверхъестественным и святым

так они меняли клёпаную кожу на шерсть и твид

обретали платёжеспособный вид

начинали писать то, о чем неуютно думать,

а не то, что всех удивит

так они росли, делались ни плохи, ни хороши

часто предпочитали бессонным нью-йоркским сквотам хижины в ланкийской глуши,

чтобы море и ни души

спорам тишину

ноутбукам простые карандаши

так они росли, и на общих снимках вместо умершего

образовывался провал

чей-то голос теплел, чей-то юмор устаревал,

но уж если они смеялись, то в терцию или квинту —

в какой-то правильный интервал

так из панковатых зверят — в большой настоящий ад пили все подряд, работали всем подряд

понимали, что правда всегда лишь в том,

чего люди не говорят

так они росли, упорядочивали хаос, и мир пустел

так они достигали собственных тел, а потом намного перерастали границы тел

всякий рвался сшибать систему с петель, всякий жаждал великих дел

каждый получил по куску эпохи себе в надел

по мешку иллюзий себе в удел

прав был тот, кто большего не хотел

так они взрослели, скучали по временам, когда были непримиримее во сто крат,

когда все слова что-то значили, даже эти — «республиканец"и «демократ»

так они втихаря обучали внуков играть блюзовый квадрат

младший в старости выглядел как апостол

старший, разумеется, как пират,

а последним остался я я надсадно хрипящий список своих утрат,

но когда мои парни придут за мной в тёртой коже, я буду рад

молодые, глаза темнее, чем виноград

скажут что-нибудь вроде

«дрянной городишко, брат»

и ещё

«собирайся, брат»

dus groeiden ze, kneep in de blote huid met hun kleine vingers, bliezen rook uit hun neusgaten

middernacht kwam naar hun keuken als een verwarde getuige

dus lachten ze om alles wat hun werd toegeschreven, dus hielden ze op zichzelf te lijken

iets bovennatuurlijks en heiligs

dus verwisselden ze geklonken leer voor wol en tweed

werd oplosmiddel

begon te schrijven wat ongemakkelijk is om over na te denken,

niet iets dat iedereen zal verrassen

dus ze groeiden, werden niet slecht of goed

gaven vaak de voorkeur aan hutten in de Sri Lankaanse wildernis boven slapeloze kraakpanden in New York,

zodat de zee en niet een ziel

betwist stilte

notitieboekje potloden

zo zijn ze opgegroeid, en in het algemeen foto's in plaats van de overledene

een dip gevormd

iemands stem werd warmer, iemands humor raakte achterhaald,

maar als ze lachten, dan in een derde of een vijfde...

met een correct interval

dus van punkachtige dieren - iedereen dronk in een grote echte hel, iedereen werkte op een rij

begrepen dat de waarheid altijd alleen in . is

wat mensen niet zeggen

dus ze groeiden, ordenden chaos, en de wereld was leeg

op deze manier bereikten ze hun eigen lichaam, en toen ontgroeiden ze ver de grenzen van het lichaam

iedereen stond te popelen om het systeem uit zijn scharnieren te slaan, iedereen verlangde naar grote daden

elk kreeg een stukje van het tijdperk in zijn eigen

een zak met illusies voor iemands lot

degene die niet meer wilde had gelijk

dus ze groeiden op, misten de tijden dat ze honderd keer onverenigbaarder waren,

toen alle woorden iets betekenden, zelfs deze - "republikein" en "democraat"

dus leerden ze hun kleinkinderen stiekem het bluesvierkant spelen

de jongste op oudere leeftijd zag eruit als een apostel

de oudste, natuurlijk, als een piraat,

en de laatste die overbleef was ik, een hees piepende lijst van mijn verliezen,

maar als mijn jongens me komen halen in geraspt leer, zal ik blij zijn

jong, ogen donkerder dan druiven

zeg iets als

"Trash Town, broer"

en verder

"kom op broer"