Алоэ - Вера Полозкова

Когда-нибудь я действительно заберусь на Солнечный пик, лопатки сведу до хруста,

И все эти строки медленно сменят русло

И потекут не через меня.

Это большая умственная нагрузка.

Мне тотчас перестанет быть так темно и грустно.

И я сяду на пике, пить из горла ламбруско,

Чуть браслетами двухкопеечными звеня.

Как-нибудь проснуться уже, беспечным, пустым и чистым,

Однозначным и вечным, как ландыш или нарцисс там;

Не самим себе бесом — самим себе экзорцистом

В окружении остроумцев и воротил,

А вот чтобы тебе поверили, раз увидев,

Стать, дурного себя за редкий кустарник выдав,

Просто частью многообразья видов.

Op een dag zal ik de Sunny Peak echt beklimmen, ik zal de schouderbladen tot een crunch brengen,

En al deze lijnen zullen langzaam van koers veranderen

En ze zullen niet door mij heen stromen.

Het is een grote mentale belasting.

Ik zal onmiddellijk ophouden zo donker en verdrietig te zijn.

En ik zal op de top zitten, lambrusco uit mijn keel drinken,

Iets met twee-kopeek armbanden rinkelen.

Op de een of andere manier al wakker, zorgeloos, leeg en schoon,

Ondubbelzinnig en eeuwig, als een lelietje-van-dalen of een narcis daar;

Niet onze eigen demon - onze eigen exorcist

Omringd door verstand en magnaten,

Maar zodat ze je geloven, als ze het eenmaal zien,

Word, een slecht zelf doorgeven voor een zeldzame struik,

Slechts een deel van een verscheidenheid aan soorten.