A Louse Is Not A Home - Van Der Graaf Generator

Sometimes it’s very scary here, sometimes it’s very sad

Sometimes I think I’ll disappear;

betimes I think I have

There’s a line snaking down my mirror

Splintered glass distorts my face

And though the light is strong and strange

It can’t illuminate the musty corners of this place

There is a lofty, lonely, Lohengrenic castle in the clouds;

I draw my murky meanings there

But seven years' dark luck is just around the corner

And in the shadows lurks the spectre of Despair

A cracked mirror 'mid the drapes of the landing:

Split image, labored understanding…

I’m only trying to find a place to hide my home

I’ve lived in houses composed of glass

Where every movement is charted

But now the monitor screens are dark

And I can’t tell if silent eyes are there

My words are spiders upon the page

They spin out faith, hope and reason —

But are they meet and just, or only dust

Gathering about my chair?

Sometimes I get the feeling

That there’s someone else there:

The faceless watcher makes me uneasy;

I can feel him through the floorboards

And His presence is creepy

He informs me that I shall be expelled

What is that but out of and into?

I don’t know the nature of the door that I’d go through

I don’t know the nature of the nature

That I am inside …

I’ve lived in houses of brick and lead

Where all emotion is sacred

And if you want to devour the fruit

You must first sniff at the fragrance

And lay your body before the shrine

With poems and posies and papers

Or, if you catch the ruse, you’ll have to choose

To stay, a monk, or leave, a vagrant

What is this place you call home?

Is it a sermon or a confession?

Is it the chalice that you use for protection?

Is it really only somewhere you can stay?

Is it a rule-book or a lecture?

Is it a beating at the hands of your Protector?

Does the idol have feet of clay?

Home is what you make it

So my friends all say

But I rarely see their homes in these dark days

Some of them are snails

And carry houses on their backs;

Others live in monuments

Which, one day, will be racks

I keep my home in place

With sellotape and tin-tacks;

But I still feel there’s some other Force here…

He who cracks the mirrors and moves the walls

Keeps staring through

The eye-slits of the portraits in my hall

He ravages my library and taps the telephone

I’ve never actually seen Him

But I know He’s in my home

And if he goes away

I can’t stay here either

I believe… er …I think…

Well, I don’t know …

I only live in one room at a time

But all of the walls are ears and all the windows, eyes

Everything else is foreign

'Home' is my wordless chant:

Mmmmmaah!

Give it a chance!

I am surrounded by flesh and bone

I am a temple of living

I am a hermit, I am a drone

And I am boring out a place to be

With secret garlands about my head

Unearthly silence is broke

The room is growing dark, and in the stark light

I see a face I know

Could this be the guy who never shows

The cracked mirror what he’s feeling

Merely mumbles prayers to the ground where

He’s kneeling:

«Home is home is home is home is home is home is me!»?

All you people looking for your houses

Don’t throw your weight around

You might break your glasses

And if you do, you know you just can’t see

And then how are you to find

The dawning of the day?

Day is just a word I use

To keep the dark at bay

And people are imaginary, nothing else exists

Except the room I’m sitting in

And, of course, the all-pervading mist —

Sometimes I wonder if even that’s real

Maybe I should de-louse this place

Maybe I should de-place this louse

Maybe I’ll maybe my life away

In the confines of this silent house

Sometimes it’s very scary here, sometimes it’s very sad

Sometimes I think I’ll disappear, sometimes I think … I…

Soms is het hier heel eng, soms is het heel verdrietig

Soms denk ik dat ik zal verdwijnen;

vaak denk ik dat ik heb

Er kronkelt een lijn door mijn spiegel

Versplinterd glas vervormt mijn gezicht

En hoewel het licht sterk en vreemd is

Het kan de muffe hoeken van deze plek niet verlichten

Er is een verheven, eenzaam, Lohengrenic kasteel in de wolken;

Ik teken daar mijn duistere betekenissen

Maar zeven jaar duister geluk staat voor de deur

En in de schaduw schuilt het spook van Wanhoop

Een gebarsten spiegel midden tussen de gordijnen van de overloop:

Gesplitst beeld, moeizaam begrip...

Ik probeer alleen een plek te vinden om mijn huis te verbergen

Ik heb in huizen van glas gewoond

Waar elke beweging in kaart wordt gebracht

Maar nu zijn de beeldschermen donker

En ik weet niet of er stille ogen zijn

Mijn woorden zijn spinnen op de pagina

Ze brengen geloof, hoop en rede voort —

Maar zijn ze ontmoeten en rechtvaardig, of alleen stof?

Verzamelen over mijn stoel?

Soms krijg ik het gevoel

Dat er nog iemand is:

De gezichtsloze kijker maakt me ongemakkelijk;

Ik kan hem door de vloerplanken voelen

En Zijn aanwezigheid is griezelig

Hij laat me weten dat ik zal worden uitgezet

Wat is dat anders dan uit en in?

Ik ken de aard van de deur niet waar ik doorheen zou gaan

Ik ken de aard van de natuur niet

Dat ik binnen ben...

Ik heb in huizen van baksteen en lood gewoond

Waar alle emotie heilig is

En als je het fruit wilt verslinden

Je moet eerst aan de geur ruiken

En leg je lichaam voor het heiligdom

Met gedichten en poses en papieren

Of, als je de list begrijpt, moet je kiezen

Om te blijven, een monnik, of te vertrekken, een zwerver

Wat is deze plek die je thuis noemt?

Is het een preek of een bekentenis?

Is het de kelk die je gebruikt voor bescherming?

Is het echt alleen een plek waar je kunt verblijven?

Is het een regelboek of een lezing?

Is het een pak slaag door de handen van je Beschermer?

Heeft het idool voeten van klei?

Thuis is wat je ervan maakt

Dus mijn vrienden zeggen allemaal:

Maar ik zie hun huizen zelden in deze donkere dagen

Sommige zijn slakken

En huizen op hun rug dragen;

Anderen wonen in monumenten

Wat op een dag rekken zullen zijn

Ik houd mijn huis op zijn plaats

Met plakband en tin-tacks;

Maar ik heb nog steeds het gevoel dat er hier een andere Force is ...

Hij die de spiegels breekt en de muren beweegt

Blijft doorkijken

De oogspleten van de portretten in mijn hal

Hij verwoest mijn bibliotheek en tikt op de telefoon

Ik heb Hem nog nooit echt gezien

Maar ik weet dat Hij in mijn huis is

En als hij weggaat

Ik kan hier ook niet blijven

Ik geloof... eh...ik denk...

Nou, ik weet het niet...

Ik woon maar in één kamer tegelijk

Maar alle muren zijn oren en alle ramen ogen

Al het andere is buitenlands

'Home' is mijn woordeloze chant:

Mmmmmah!

Geef het een kans!

Ik ben omringd door vlees en botten

Ik ben een tempel van het leven

Ik ben een kluizenaar, ik ben een drone

En ik ben een saaie plek om te zijn

Met geheime slingers om mijn hoofd

De onaardse stilte is verbroken

De kamer wordt donker en in het grimmige licht

Ik zie een gezicht dat ik ken

Zou dit de man kunnen zijn die nooit komt opdagen?

De gebarsten spiegel wat hij voelt

Mompelt alleen gebeden op de grond waar

Hij knielt:

«Thuis is thuis is thuis is thuis is thuis is thuis is mij!»?

Al jullie mensen die naar jullie huizen zoeken

Gooi je gewicht niet rond

Je zou je bril kunnen breken

En als je dat doet, weet je dat je het gewoon niet kunt zien

En hoe vind je dan?

Het aanbreken van de dag?

Dag is slechts een woord dat ik gebruik

Om het donker op afstand te houden

En mensen zijn denkbeeldig, niets anders bestaat

Behalve de kamer waarin ik zit

En natuurlijk de allesdoordringende mist -

Soms vraag ik me af of zelfs dat echt is

Misschien moet ik deze plek ontluizen

Misschien moet ik deze luis verwijderen

Misschien ben ik misschien mijn leven kwijt

In de beslotenheid van dit stille huis

Soms is het hier heel eng, soms is het heel verdrietig

Soms denk ik dat ik zal verdwijnen, soms denk ik... ik...