23 prosinac - Tony Cetinski

23. prosinac, 2 sata poslije ponoći

Zvoni telefon, poziv iz bolnice

Sve mi je bilo jasno, ne Samo ostaje nada da vrijeme

Sad liječi sve rane

I da Bog će mi dati sad snage

Preživjet te dane

Sad još osjećam miris tvog tijela

U našem krevetu leži po svud

I neispijena šalica kave

Stalno podsjeća nemam kud

Nova zora polako sad sviće

I nema veze što pjevaju ptice

Jer to gore sad ne čuje se Ne znam što sad da radim sa sobom

Nosim, neizbrisivi trag

Nikad više tvoj šapat na uhu

Otvaram prozor, zagušljiv je zrak

Brzo oblačim kaput na sebe

Žurno izlazim na ulicu

Baš je dobro što kiša rominja

To nisu suze na mome licu

Još pamtim sve naše posljednje riječi

Taj čvrsti zavjet, neraskidivi

Da pođem s tobom, ja znam, ne bi htjela

Moram se boriti, moram sa tim

23 december, 02.00 uur

Telefoon gaat, ziekenhuisoproep

Alles was me duidelijk, nee Alleen hoop blijft die tijd

Hij heelt nu alle wonden

En dat God me nu kracht zal geven

Overleef die dagen

Ik kan je lichaam nu nog ruiken

Hij ligt overal in ons bed

En een ondrinkbare kop koffie

Hij herinnert me er constant aan dat ik nergens heen kan

De nieuwe dageraad breekt langzaam aan

En het maakt niet uit waar de vogels over zingen

Omdat je het nu niet kunt horen. Ik weet nu niet wat ik met mezelf aan moet

Ik draag, een onuitwisbaar teken

Nooit meer fluister je in je oor

Ik open het raam, de lucht is benauwd

Ik doe snel mijn jas aan

Ik ren de straat op

Het is goed dat het regent

Dat zijn geen tranen op mijn gezicht

Ik herinner me nog al onze laatste woorden

Die stevige gelofte, onbreekbaar

Als ik met je mee zou gaan, ik weet het, ik zou niet willen

Ik moet vechten, ik moet ermee omgaan