Pommes, pommes, pommes - Thomas Fersen

Pommes, pommes, pommes

C’est l’automne

Si monotone

C’est triste, triste, triste

Les feuilles mortes

Les flaques d’eau

Le vent dans la ruelle qui emporte les journaux

À Boulogne

C’est de saison

Les enfants

Ramassent des marrons

En caressant l’automne

Un balayeur fredonne:

«Pommes, pommes, pommes …

Oh mon amour

Le jour viendra

Où tu refleuriras.»

La nuit tombe

On s'étonne

Ces feuilles sur le sol?

Et oui, c’est l’automne

Un homme sans toit

Occupe un banc de bois

On le montre aux enfants qui n’obéissent pas

C’est l’automne

C’est l’automne

Et de temps en temps

L’hiver montre ses dents

Et la nuit sous les ponts

On gèle jusqu’au trognon

De pomme, pomme, pomme

Appels, appels, appels

Het is herfst

Zo eentonig

Het is verdrietig, verdrietig, verdrietig

Dode bladeren

Plassen water

De wind in de steeg die de kranten meevoert

In Boulogne

Het is in het seizoen

kinderen

Kastanjes ophalen

Door de herfst te strelen

Een veegmachine neuriet:

“Appels, appels, appels...

Oh mijn lief

De dag zal komen

Waar je weer zult bloeien."

De nacht valt

We zijn verrast

Die bladeren op de grond?

En ja, het is herfst

Een dakloze man

Bezet een houten bank

We laten het zien aan kinderen die niet gehoorzamen

Het is herfst

Het is herfst

En af en toe

De winter laat zijn tanden zien

En de nacht onder de bruggen

We bevriezen tot op het bot

Appel, appel, appel