Ma douceur - Thomas Fersen

Ô ma douceur

Je rentre à la maison

L'âme et le pantalon

Débraillés

J’ai bu comme un siphon

J’ai la bouche en chiffon

Je reviens sans un rond

Nettoyé

Le nez en couleur

Et le teint rubicond

Je rentre à reculons

Au foyer

Implorant ton pardon

Dans une sourde oraison

De hoquets, de jurons

Émaillée

Ô ma douceur…

Ô ma douceur

Je rentre mais c’est long

Et j’en crache mes poumons

D'être à pied

J’ai l’hiver aux talons

Et mon pauvre veston

Dans son rang de boutons

Veut bailler

Un fond de liqueur

Et je tiens le ponpon

Je risque le plomb

À brailler

Et le ciel me répond

Une pluis de postillons

C’est un temps de saison

Vous croyez?

Ô ma douceur…

En passant sur le pont

Je me dis: «à quoi bon …»

Et puis: «allons, allons…»

Je riais

Et voilà que je pleure

Comme un petit qarçon

Dans les bras d’un piéton

Effrayé

Il me remet d’aplomb

Car cet homme est maçon

Et moi, comme un pinson

Égayé

Par son petit flacon

Je rentre à la maison

L'âme et le pantalon

Débraillés

Ô ma douceur…

Puis le jour moribond

Revient de l’horizon

Pour battre les buissons

Les clapiers

Moi je baisse le front

Comme un pilleur de troncs

Je rentre à la maison

Dévoyé

Ô ma douceur

J’ai peur de l’abandon

Je rentre à la maison

Te choyer

Ô ma douceur

Ô mon doux compagnon

Mon toutou de salon

Je rentre à la maison

Je rentre à la maison

Je rentre à la maison…

Ô ma douceur

O mijn liefheid

ik ga naar huis

De ziel en de broek

smerig

Ik dronk als een sifon

Ik heb een vod in de mond

Ik kom terug zonder een cirkel

Schoongemaakt

De neus in kleur

En de rossige teint

ik ga achteruit

Thuis

Om je vergiffenis vragen

In een doof gebed

Van hikken, van scheldwoorden

Geëmailleerd

O mijn liefje...

O mijn liefheid

Ik kom binnen, maar het is lang

En ik spuug mijn longen uit

te voet zijn

Ik heb de winter op mijn hielen

En mijn arme jas

In haar rij knopen

wil geeuwen

Een bodem van sterke drank

En ik houd de pompon vast

Ik riskeer lood

brullen

En de lucht antwoordt mij

Veel postillions

Het is seizoensweer

Jij denkt?

O mijn liefje...

Over de brug gaan

Ik heb zoiets van, "wat heeft het voor zin..."

En dan: "laten we, laten we..."

ik was aan het lachen

En hier huil ik

Als een kleine jongen

In de armen van een voetganger

Bang

Hij zet me weer op mijn benen

Omdat deze man een metselaar is

En ik, als een vink

Opgelicht

Door zijn flesje

ik ga naar huis

De ziel en de broek

smerig

O mijn liefje...

Dan de sterfdag

Keert terug van de horizon

Om de struiken te verslaan

Hokken

ik laat mijn hoofd zakken

Als een kofferbakrover

ik ga naar huis

pervers

O mijn liefheid

Ik ben bang voor verlating

ik ga naar huis

verwen je

O mijn liefheid

O mijn lieve metgezel

Mijn huiskamerhondje

ik ga naar huis

ik ga naar huis

Ik ga naar huis…

O mijn liefheid