J'suis mort - Thomas Fersen

Mon crâne est posé comme une pomme

Sur le serpent de ma colonne

La nuit, dans cet accoutrement

Je sors du placard à vêtements

Quand vous dormez, je hante les ténèbres

J’me promène en costume de zèbre

Je suis squelette alors évidemment

Je sors du placard à vêtements

J’suis mort et j’en fais pas un drame

Mon job c’est à la foire du Trône

C’est moi qui fait crier les femmes

Je suis squelette au train fantôme

Ma femme et son amant Robert

Ne connaissent pas le remords

Ils coulent une existence pépère

Sans moi depuis que je suis mort

Ils m’ont avec persévérance

Et sans scrupule empoisonné

Histoire de toucher l’assurance

Sans jamais être soupçonnés

J’suis mort et j’en fais pas un drame

Mon job c’est à la foire du Trône

C’est moi qui fait crier les femmes

Je suis squelette au train fantôme

Je leur fais mon joli sourire

Je leur caresse les cheveux

Elles sont jeunes, la mort les fait rire

Elles sont belles, la mort n’est qu’un jeu

À l’aube, je rase les murs

Et par les trottoirs parisiens

De peur qu’ils me volent un fémur

Je rentre en évitant les chiens

J’suis mort et j’en fais pas un drame

Mon job c’est à la foire du Trône

C’est moi qui fait crier les femmes

Je suis squelette au train fantôme

Mijn schedel is geposeerd als een appel

Op de slang van mijn kolom

'S Nachts in deze outfit

Ik kom uit de kledingkast

Als je slaapt, achtervolg ik de duisternis

Ik loop rond in een zebrakostuum

Ik ben zo duidelijk een skelet

Ik kom uit de kledingkast

Ik ben dood en ik maak er geen drama van

Mijn werk is op de troonbeurs

Ik ben het die vrouwen laat schreeuwen

Ik ben een skelet bij de spooktrein

Mijn vrouw en haar minnaar Robert

Weet geen berouw

Ze stromen een zacht bestaan

Zonder mij sinds ik stierf

Ze hebben me met doorzettingsvermogen

En schaamteloos vergiftigd

Geschiedenis van het verzamelen van verzekeringen

Zonder ooit verdacht te worden

Ik ben dood en ik maak er geen drama van

Mijn werk is op de troonbeurs

Ik ben het die vrouwen laat schreeuwen

Ik ben een skelet bij de spooktrein

Ik geef ze mijn mooie glimlach

Ik streel hun haar

Ze zijn jong, de dood maakt ze aan het lachen

Ze zijn mooi, de dood is maar een spel

Bij zonsopgang knuffel ik de muren

En bij de trottoirs van Parijs

Opdat ze mijn dijbeen niet stelen

Ik kom binnen om de honden te ontwijken

Ik ben dood en ik maak er geen drama van

Mijn werk is op de troonbeurs

Ik ben het die vrouwen laat schreeuwen

Ik ben een skelet bij de spooktrein