Pégase - Thomas Fersen

Je voletais dans les ténèbres

A l’allure d’un convoi funèbre

Je goûtais l’air de la nuit

Je ramais sans faire de bruit

Dans l'épaisseur du silence

Lorsque je fus ébloui

Par une chaude incandescence

Qui émanait d’un beau fruit

Ma mère m’avait prévenu:

«Méfie-toi des ampoules nues

Ne t’approche pas de ces globes

Qui mettront l’feu à ta robe

Les papillons insomniaques

Y trouvent un aphrodisiaque

La mort est au rendez-vous

Au mieux tu deviendras fou.»

«Ne va pas te consumer

Pour une de ces allumées.»

Ma mère m’avait dit: «Pégase

L’amour, ça n’est que du gaz

Tu es un être nocturne

Adorateur de la lune

Et des éclairages pâles

Que prodiguent les étoiles.»

Mais en voyant cette blanche

Et le dessin de ses hanches

Dans une auréole blonde

J’ai fait mes adieux au monde

A la lune vagabonde

Belle comme une femme amoureuse

A ma raison qui me gronde:

«C'est ta tombe que tu creuses»

Je voletais dans les ténèbres

A l’allure d’un convoi funèbre

Je goûtais l’air de la nuit

Je ramais sans faire de bruit

Dans l'épaisseur du silence

J’ai vu ma vie défiler

Jusqu’au jour de ma naissance

Lorsque l’ampoule a grillé

Ik vloog in de duisternis

Als een begrafenisstoet

Ik proefde de nachtlucht

Ik roei rustig

In het midden van de stilte

Toen ik verblind was

Door een hete gloed

Die voortkwam uit een prachtige vrucht

Mijn moeder waarschuwde me:

“Pas op voor kale bollen

Blijf weg van die globes

Wie zal je jurk in brand steken

slapeloze vlinders

Ze vinden daar een afrodisiacum

De dood komt eraan

In het beste geval word je gek."

"Ga jezelf niet consumeren

Voor een van die lichten."

Mijn moeder vertelde me: "Pegasus

Liefde is gewoon gas

Je bent een nachtelijk wezen

Maanaanbidder

En dimlichten

Wat de sterren bieden.”

Maar als ik dit wit zie

En het ontwerp van haar heupen

In een blonde halo

Ik zei vaarwel tegen de wereld

Naar de dwalende maan

Mooi als een verliefde vrouw

Om mijn reden die me scheldt:

"Je graaft je graf"

Ik vloog in de duisternis

Als een begrafenisstoet

Ik proefde de nachtlucht

Ik roei rustig

In het midden van de stilte

Ik zag mijn leven voorbij gaan

Tot de dag dat ik geboren werd

Toen de lamp doorbrandde