Mon macabre - Thomas Fersen

Depuis qu’j’me suis cogné la tête

Depuis qu’je suis tombé de l’arbre

J’entends le pas de mon squelette

J’entends son cliquetis de sabre

«Squelette, mon ami

Veux-tu du salami?

Squelette, mon garçon

Veux-tu du saucisson?

Je comprends ton mal-être

Dans l’armure de l’ancêtre

Tes soirées sont mortelles

Dans l’armoire à dentelles.»

Alors il se débine

Par la fenêtre à guillotine

La lune, astre obscène

Eclaire la scène

Je le retrouve dans mon lit

En proie à la mélancolie

Je le surprends dans mon fauteuil

En train d’fumer des clous d’cercueil

«Squelette, mon petit

Veux-tu des spaghettis?

Squelette, mon cousin

Veux-tu du jus d’raisin?

L’ordinaire est ingrat

Dans le vieux débarras

L’ordinaire est chagrin

Dans l’armoire à sapin.»

Alors il se débine

Par la fenêtre à guillotine

La lune, astre obscène

Eclaire la scène

Mon squelette est un tendre

Caché sous la cuirasse

Il ne veut plus attendre

Il veut qu’on l’embrasse

«Squelette, mon chéri

Tu es logé, tu es nourri

Squelette, tu es blanchi

Oui mais le lit n’est pas garni

Trouve-toi une amoureuse

Mais pas trop chatouilleuse

Pour jouer aux osselets

Dans le placard à balais.»

Alors il se débine

Par la fenêtre à guillotine

La lune, astre obscène

Eclaire la scène

Et sur l'épave d’une mobylette

Le voilà parti dans la nuit

Il roule comme un poulet sans tête

Et tout fini dans un grand bruit

«Squelette, mon macabre

T’es rentré dans un arbre

Tu conduis comme un manche

Moi j’suis tombé d’ma branche.»

Mes soirées sont chagrines

Dans la maison en ruine

Le puits me désespère

Dans son manteau de lierre

Alors je me débine

Par la fenêtre à guillotine

La lune, astre obscène

Eclaire la scène

Sinds ik mijn hoofd stootte

Sinds ik uit de boom viel

Ik hoor de voetstappen van mijn skelet

Ik hoor zijn sabelklik

"Skelet, mijn vriend"

Wil je salami?

Skelet, mijn jongen

Wil je worst?

Ik begrijp je ongemak

In het harnas van de voorouder

Je avonden zijn dodelijk

In de veterkast.”

Dus hij trekt weg

Door het schuifraam

De maan, obscene ster

Verlicht de scène

Ik vind hem in mijn bed

In de greep van melancholie

Ik vang hem in mijn stoel

Doodskistnagels roken

"Skelet, mijn liefste"

Wil je spaghetti?

Skelet, mijn neef

Wil je wat druivensap?

Het gewone is ondankbaar

In de oude berging

Het gewone is verdriet

In de boomkast.”

Dus hij trekt weg

Door het schuifraam

De maan, obscene ster

Verlicht de scène

Mijn skelet is een tender

Verborgen onder borstplaat

Hij wil niet langer wachten

Hij wil gekust worden

"Skelet, mijn liefste"

Je bent gehuisvest, je bent gevoed

Skelet, je bent gebleekt

Ja, maar het bed is niet gemeubileerd

vind jezelf een minnaar

Maar niet te kietelend

Knokkels spelen

In de bezemkast."

Dus hij trekt weg

Door het schuifraam

De maan, obscene ster

Verlicht de scène

En op het wrak van een bromfiets

Hier is hij de nacht ingegaan

Hij rolt rond als een kip zonder kop

En het eindigde allemaal met een knal

"Skelet, mijn macabere"

Je liep tegen een boom aan

Je rijdt als een speer

Ik ben van mijn tak gevallen."

Mijn avonden zijn verdrietig

In het verwoeste huis

De put wanhoopt me

In zijn klimopmantel

Dus ik ren weg

Door het schuifraam

De maan, obscene ster

Verlicht de scène