La mare - Thomas Fersen

Souffrant, probablement

D’avoir fait l’acrobate

J’essayais un traitement

De médecine hydropathe

Savoir un bain brûlant

Comme l’est l’eau des pâtes

Dans le gros ventre blanc

D’une baignoire à pattes

Je baignais dans ma vase

Et regardais crever

Des petites bulles de gaz

Me plaisant à rêver

Que je portais la robe

De bure ou le burnous

D’où jaillissaient les globes

Cagneux de mes genoux

La mare m’appelait

Comme ce qui est trouble

Comme ce qui est laid

Comme ce qui est double

Ce qui a deux côtés

Comme tout ce qui cache

Sous sa lisse surface

Un monde tourmenté

Le brouillard enveloppant

Le murmure de la mousse

De même que le serpent

Du tuyau de la douche

Le groin du sèche-cheveux

Et le savon baveux

Evoquant un crapaud

Assis et vert de peau

Affligé de pustules

Ou encore mes rotules

Émergées devant moi

Ouvrant des yeux fendus

Sur mon individu

Comme sur une proie

Les yeux d’un caïman

Ramenaient à maman

Ma mère avait si peur

Que je tombe dans la mare

Et dans ce qui est trouble

Et dans ce qui est double

Ce qui a deux côtés

Et dans tout ce qui cache

Sous sa lisse surface

Un monde tourmenté

Mon eau refroidissait

Le trou du dévidoir

En avalait l’excès

Et je l'écoutais boire

À petites gorgées

Au bout de la baignoire

Où il est ménagé

Sorte de grotte noire

Terrier a deux entrées

L’autre étant le siphon

Par où les eaux s’en vont

À grands bruits aspirées

Dans le réseau d’artères

De la tuyauterie

Jusqu’a l’humide abri

Au centre de la terre

Solitaire et sévère

Meublé de stalactites

D’une femme aux yeux verts

Comme la mare interdite

Elle est représentée

Au pied de Saint-Michel

Ou de Saint-Georges en selle

En hydre épouvantée

Le Saint l’immobilise

Brandissant son épée

Je l’ai vu à l'église

Il va la découper

Car elle est un dragon

Et sa tête est affreuse

Quand elle sort de ses gonds

Mais si elle est heureuse

Plus d'écailles, plus d’ailerons

Ses cheveux font des boucles

Au milieu de son front

Rutile une escarboucle

C’est un très beau rubis

Que la vouivre abandonne

Auprès de son habit

Lorsqu’elle se déboutonne

Dans l’herbe de la rive

Avant d’entrer dans I’eau

Voici ce qui arrive

A qui a le culot

De toucher son trésor

Lorsqu’elle est dans l'étang

Voici quel est le sort

Funeste qui l’attend:

Onduleux et rampant

Tout un flot de serpents

Surgit et vous dévore

Et si dans un effort

Ou plutôt par miracle

On échappe au festin

Le rubis dans le sac

Se transtorme en crottin

Ma mère avait si peur

Que je tombe dans la mare

Par le trou du trop-plein

Une voix fit coucou

Elle y passa la main

Elle y passa le cou

Elle y passa un bras

Une jambe, un genou

Arrivant du Jura

Car c’est là le chez-nous

Le pays où est née

La vouivre des lavoirs

On passe sans les voir

Lis sont abandonnés

Au cresson des fontaines

Et a l'écroulement

Ce sont des monuments

D’une époque lointaine

Elle a quitté les vignes

Où l’on fait du vin jaune

Elle est venue en ville

Car c’est là qu’est la faune

Laissant les vieilles poutres

Les ruines de châteaux

Et leurs douves sans eau

Sans brochets et sans loutres

Elle a pour privilège

La jeunesse éternelle

Sa peau se renouvelle

Y compris celle du siège

Elle est toujours gracieuse

Son corps est souple et beau

Sa vue est délicieuse

Et le savon-crapaud

Ouvrait de grands yeux vides

Mais néanmoins avides

Que deux bulles lui faisaient

Dans mes paumes en creuset

Je lui donnais à boire

Un peu d’eau, qu’elle buvait

C'était charmant à voir

Comme son derrière bien fait

De sa langue bifide

C’est-à-dire à deux bouts

Que les serpents dévident

Pour s’informer de tout

Et d’un peu de salive

Salive vaut lessive

Chez les hydres-griffons

Elle me mit en savon

Et je me laissais faire

Grand amateur de soins

D’huile de vétiver

De teinture de benjoin

Trouvant très agréable

Que l’on s’occupe de moi

Comme maman, autrefois

De l’enfant malléable

Maman avait si peur

Que je tombe dans la mare

La mare qui est trouble

La mare qui est double

Et qui a deux côtés

Comme tout ce qui cache

Sous sa lisse surface

Un monde tourmenté

«N'essaie pas de me suivre

Chacun va son chemin»

Disant ces mots, la vouivre

Me serra la main

Emporta ses richesses

Dans le petit trou noir

Et qui chuintait sans cesse

Au bout de la baignoire

Comme Sainte-Marguerite

De la légende dorée

Où elle y est décrite

Sortant régénérée

Du ventre du dragon

Je me sentais renaitre

Vivant et heureux d'être

Dans un état second

Les pieds dans les voraces

Chenilles du tapis

Sans retrouver de traces

De vouivre, de rubis

Questionnés sur ce point

Le savon, la pierre ponce

Taciturnes témoins

Demeuraient sans réponse

Lijden, waarschijnlijk

De acrobaat hebben gedaan

Ik probeerde een behandeling

Van hydropathische geneeskunde

Ken een warm bad

Zoals pastawater

In de grote witte buik

Een bad op pootjes

Ik baadde in mijn slijm

En zag sterven

Kleine gasbelletjes

Ik hou van dromen

Dat ik de jurk droeg

De bure of de burnous

Van waar de bollen ontsprongen

Klop van mijn knieën

De vijver riep me

Zoals wat duister is

Zoals wat lelijk is

Zoals wat dubbel is

Dat wat twee kanten heeft

Zoals alles wat zich verbergt

Onder het gladde oppervlak

Een onrustige wereld

De omhullende mist

Het gefluister van Moss

Net als de slang

Van de doucheslang

De snuit van de föhn

En de vloeibare zeep

Een pad oproepen

Zittend en groene huid

Last van puistjes

Of mijn knieschijven

Kwam voor me tevoorschijn

Spleetogen openen

Over mezelf

Zoals op een prooi

De ogen van een kaaiman

Teruggebracht naar mama

Mijn moeder was zo bang

Dat ik in de vijver val

En in wat duister is

En in wat dubbel is

Dat wat twee kanten heeft

En in alles wat zich verbergt

Onder het gladde oppervlak

Een onrustige wereld

Mijn water werd koud

Het spoelgat

het teveel ingeslikt

En ik luisterde naar hem drinken

In kleine slokjes

Aan het einde van het bad

waar het is gehuisvest

Soort zwarte grot

Burrow heeft twee ingangen

De andere is de sifon

Waar de wateren heen gaan

Luid naar binnen gezogen

In het netwerk van slagaders

leidingen

Naar de vochtige schuilplaats

In het centrum van de aarde

Eenzaam en ernstig

Ingericht met stalactieten

Van een vrouw met groene ogen

Zoals de verboden vijver

Ze is vertegenwoordigd

Aan de voet van Saint-Michel

Of St. George in het zadel

in doodsbang Hydra

De Sint immobiliseert hem

Zwaaiend met zijn zwaard

Ik zag hem in de kerk

Hij zal haar in stukken snijden

Omdat ze een draak is

En zijn hoofd is verschrikkelijk

Wanneer ze van de rails gaat

Maar als ze gelukkig is

Meer schubben, meer vinnen

Haar haar krult

Midden op zijn voorhoofd

Rutiel een karbonkel

Het is een heel mooie robijn

Laat de wyvern in de steek

bij zijn jas

Wanneer ze de knopen losmaakt

In het gras aan de kust

Voordat je het water ingaat

Dit is wat er gebeurt

Wie heeft het lef

Om zijn schat aan te raken

Als ze in de vijver is

Dit is de spreuk

Het rampzalige dat hem te wachten staat:

Golvend en griezelig

Een hele stroom slangen

Staat op en verslindt je

Wat als in een poging?

Of liever door een wonder

We ontsnappen aan het feest

De robijn in de zak

Verandert in mest

Mijn moeder was zo bang

Dat ik in de vijver val

Door het overloopgat

Een stem zei koekoek

Ze ging er met haar hand over

Ze stak haar nek erin

Ze stak er een arm doorheen

Een been, een knie

Komende uit Jura

Want dit is ons huis

Het land waar is geboren

The Washhouse Wyvern

We passeren zonder ze te zien

Lelies worden in de steek gelaten

Waterkers

En bij de ineenstorting

Het zijn monumenten

Uit een verre tijd

Ze verliet de wijnstokken

Waar ze gele wijn maken

Ze kwam naar de stad

Want dat is waar de dieren in het wild zijn

De oude balken verlaten

De ruïnes van kastelen

En hun waterloze grachten

Zonder snoek en zonder otters

Ze heeft het voorrecht

Eeuwige jeugd

Haar huid vernieuwt

Inclusief die van de stoel

Ze is altijd gracieus

Haar lichaam is soepel en mooi

Zijn zicht is verrukkelijk

En de paddenzeep

Opende wijd lege ogen

Maar toch gretig

Die twee bubbels maakten hem

In mijn smeltkroes handpalmen

Ik heb hem te drinken gegeven

Een beetje water, dat ze dronk

Het was heerlijk om te zien

Zoals haar welgevormde achterste

Van zijn gespleten tong

Dat wil zeggen, aan twee uiteinden

Laat de slangen rollen

Om alles te weten te komen

En een beetje speeksel

Speeksel is waspoeder

Onder de hydras-griffioenen

Ze zeepte me in

En ik liet mezelf gaan

Geweldige zorgliefhebber

Vetiver olie

tinctuur van benzoë

Vind het erg gezellig

Zorg voor mij

Zoals mama, een keer

Van het kneedbare kind

Mama was zo bang

Dat ik in de vijver val

De onrustige vijver

De vijver die dubbel is

En die twee kanten heeft

Zoals alles wat zich verbergt

Onder het gladde oppervlak

Een onrustige wereld

"Probeer me niet te volgen

Iedereen gaat zijn eigen weg."

Het zeggen van deze woorden, de wyvern

schudde mijn hand

Neem zijn rijkdom weg

In het kleine zwarte gat

En eindeloos sissen

Aan het einde van het bad

Zoals Sainte-Marguerite

Van gouden legende

waar het wordt beschreven

Geregenereerd verlaten

Uit de buik van de draak

Ik voelde me herboren

levend en gelukkig om te zijn

In een roes

Voeten in de vraatzuchtige

Tapijtsporen

Zonder sporen te vinden

Van wyvern, van robijn

Hiernaar gevraagd

Zeep, puimsteen

Stille getuigen

bleef onbeantwoord