Formol - Thomas Fersen

Chapeau melon, veston croisé, tel est le joueur de tam-tam

Tandis qu’avec un air blasé, il donne une fessée à madame

Et boum, il boxe la grosse caisse et vlan, il gifle les cymbales

Comme dans un pensionnat, il fesse, sa main rebondit comme une balle

Moi, la batterie ça m’rend toute molle, comme si j’respirais du formol

Je deviens dès le premier son, mi-déesse et mi-paillasson

Chapeau melon, veston étroit, portant des lunettes d’aveugle

Le mort assis au piano droit s’emploie à faire pleurer ce meuble

Il appuie là où ça fait mal, il vient regratter nos vieilles croûtes

Et nous au lieu d’se faire la malle, on reste là et on écoute

Moi, le piano ça m’rend toute molle, comme si j’respirais du formol

Je deviens dès le premier son, mi-déesse et mi-paillasson

Chapeau melon, veston croisé, un œillet à la boutonnière

Un zombi porte en bandoulière une guitare électrisée

La pauvre chose est tombée entre ses effroyables mains de spectre

Il veut lui chatouiller le ventre avec ce qu’on appelle un plectre

On se met les doigts en bouchon, et on prie pour cet instrument

Qui pousse de grands hurlements, on dirait qu’on tue le cochon

Moi, la guitare ça m’rend toute molle, comme si j’respirais du formol

Je deviens dès le premier son, mi-déesse et mi-paillasson

Musique de bois, musique de fer, je ferme les yeux et j’me laisse faire

Je me laisse glisser dans ses bras, je me laisse glisser dans ses pas

Moi, la musique ça m’rend toute molle, comme si j’respirais du formol

Je deviens dès le premier son, mi-déesse et mi-paillasson

Il est coiffé d’un chapeau où une balle a laissé un trou

Quant à son veston du dimanche, faudrait lui rallonger les manches

Ses bras sont très longs et très mous, il porte la basse au genou

Tel est le démon de la danse tandis qu’il pince la cadence

Moi, la cadence ça m’rend toute molle, comme si j’respirais du formol

Je deviens dès le premier son, mi-déesse et mi-paillasson

Chapeau melon, veston croisé, tel est le joueur de tam-tam

Tandis qu’avec un air blasé, il donne une fessée à madame

Et boum, il boxe la grosse caisse et vlan, il gifle les cymbales

Comme dans un pensionnat, il fesse mais c’est déjà la fin du bal

Nous, on est sortis enchantés des abattoirs de la Villette

On était comme caoutchoutés, on avait encore dans nos têtes

De la musique qui rend toute molle, comme quand tu respires du formol

Tu deviens dès le premier son mi-déesse et mi-paillasson

Bolhoed, double-breasted jasje, dat is de tom-tom speler

Terwijl hij met een blasé lucht de dame een pak slaag geeft

En boem, hij bokst op de basdrum en wham, hij slaat op de cimbalen

Net als in een kostschool, slaat hij, zijn hand stuitert als een bal

Ik, de batterij maakt me heel zacht, alsof ik formaline inadem

Ik word van het eerste geluid, half godin en half deurmat

Bolhoed, smal jasje, blinde bril op

De dode man aan de piano werkt om dit meubel aan het huilen te maken

Hij drukt waar het pijn doet, hij komt onze oude korstjes krabben

En in plaats van in te pakken, blijven we daar en luisteren we

Ik, de piano maakt me heel zacht, alsof ik formaline inadem

Ik word van het eerste geluid, half godin en half deurmat

Bolhoed, jasje met dubbele rij knopen, knoopsgat met één oogje

Een zombie draagt ​​een elektrische gitaar aan zijn schouderriem

Het arme ding viel in zijn vreselijke spookachtige handen

Hij wil haar buik kietelen met een zogenaamd plectrum

We steken onze vingers in een kurk en bidden voor dit instrument

Luid schreeuwen, het lijkt alsof we het varken doden

Ik, de gitaar, ik word er helemaal zacht van, alsof ik formaline inadem

Ik word van het eerste geluid, half godin en half deurmat

Houtmuziek, ijzermuziek, ik sluit mijn ogen en laat me gaan

Ik glijd in zijn armen, ik glijd in zijn voetsporen

Ik, de muziek maakt me heel zacht, alsof ik formaline ademde

Ik word van het eerste geluid, half godin en half deurmat

Hij draagt ​​een hoed waar een kogel een gat achterliet

Wat zijn zondagse jas betreft, hij zou zijn mouwen moeten verlengen

Zijn armen zijn erg lang en erg zacht, hij draagt ​​de bas op zijn knie

Zo is de demon van de dans als hij de cadans knijpt

Ik, de cadans maakt me heel zacht, alsof ik formaline ademde

Ik word van het eerste geluid, half godin en half deurmat

Bolhoed, double-breasted jasje, dat is de tom-tom speler

Terwijl hij met een blasé lucht de dame een pak slaag geeft

En boem, hij bokst op de basdrum en wham, hij slaat op de cimbalen

Net als in een kostschool slaat hij, maar het is al het einde van de bal

Opgetogen verlieten we de slachthuizen van La Villette

We waren als rubberen, we hadden het nog steeds in ons hoofd

Muziek die alles slap maakt, zoals wanneer je formaline inademt

Je wordt vanaf het begin zijn halve godin en halve deurmat