Dracula - Thomas Fersen

Connaissez-vous l’histoire du comte Dracula?

Qui dormait dans sa tombe et non sur un matelas

Du fond de son château, je sens sur moi son œil

Quand je range mon violon dans son petit cercueil

Dans les rues de la ville parmi la multitude

Je l’imagine dans son lit de solitude

Ce fou romantique rejeté dans les oubliettes

Il me semble l’entendre gratter à ma fenêtre

Connaissez-vous l'étrange comte Dracula?

Qui dormait dans sa tombe ou bien la tête en bas

Il se relève la nuit pour aller se nourrir

Et il ne sait pas se décrire

L’eau du miroir ne lui renvoie pas son reflet

Il ignore s’il est beau, il ignore s’il est laid

Il porte une cape, il porte une fraise en dentelle

Un chapeau démodé

Mais il est immortel

Je connais une fille dont le sourire pointu

Est plus cruel que celui de Nosferatu

Le crucifix qui descend entre ses deux seins

Ferait se damner un saint

On se brûle les yeux sur sa chevelure blonde

Comme si l’on revenait d’une cave profonde

Le goût de sa personne comme celui de l’ail

Me reste dans la bouche je doute qu’il s’en aille

Il semble que l’amour soit parfois un charme bien pire

Que celui que l’on prête au prince des vampires

Deux malheureuses piqûres dans le cou qui vous grattent

Discrète signature du vieil aristocrate

Dans les rues de la ville parmi la multitude

Je l’imagine dans son lit de solitude

Ce fou romantique rejeté dans les oubliettes

Il me semble l’entendre gratter à ma fenêtre

Kent u het verhaal van graaf Dracula?

Wie sliep in zijn graf en niet op een matras

Vanuit de diepten van zijn kasteel voel ik zijn blik op mij gericht

Als ik mijn viool in zijn kleine kist bewaar

Op de straten van de stad tussen de menigte

Ik stel me hem voor in zijn bed van eenzaamheid

Deze vergeten romantische gek

Ik lijk hem te horen krabben aan mijn raam

Kent u de vreemde graaf Dracula?

Wie sliep in zijn graf of ondersteboven?

Hij staat 's nachts op om te eten

En hij kan zichzelf niet beschrijven

Het water in de spiegel reflecteert haar rug niet

Hij weet niet of hij mooi is, hij weet niet of hij lelijk is

Hij draagt ​​een cape, hij draagt ​​een kanten kraag

Een ouderwetse hoed

Maar hij is onsterfelijk

Ik ken een meisje wiens scherpe glimlach

Is wreder dan die van Nosferatu

Het kruisbeeld dat neerdaalt tussen haar twee borsten

Zou verdomme een heilige zijn

We branden onze ogen aan haar blonde haar

Alsof je terugkomt uit een diepe grot

De smaak van zijn persoon als die van knoflook

Blijft in mijn mond, ik betwijfel of het weg zal gaan

Soms lijkt liefde een veel ergere charme

Dan degene die we lenen aan de prins der vampiers

Twee ongelukkige beten in de nek die je krabben

Discrete handtekening van de oude aristocraat

Op de straten van de stad tussen de menigte

Ik stel me hem voor in zijn bed van eenzaamheid

Deze vergeten romantische gek

Ik lijk hem te horen krabben aan mijn raam