Brouillard - Thomas Fersen

Je voyais venue mon heure

Égaré dans le brouillard

Comme je suis un peu trouillard

Je me racontais des peurs

Je crois, j’en ai un peu honte

Au folklore des contes

Je voyais passer des ombres

Et quand je les appelais

Comme dans un autre monde

Le brouillard les avalait

Je glissai dans une combe

Je butai sur une tombe

Une branche dans mon dos

Me fit l’effet d’un couteau

Je sentais une présence

Cachée dans la brume blanche

Je n’entendais que son souffle

Et puis je vis sa pantoufle

Elle portait une robe noire

Boutonnée jusqu’au menton

Comme l’on pouvait en voir

Jadis en pays breton

Redoutant le mauvais œil

Je tendais sous ce prétexte

Le petit doigt et l’index

Vers elle en guise d’accueil

Je crois, j’en ai un peu honte

Au folklore des contes

Mais qu’elle fut une morte

Ou bien une chauve-souris

Créatures qui ne sortent

De leurs grottes que la nuit

Mais qu’elle fut une morte

De peur comme je l'étais moi

Une bête, peu importe

Je me fis moins maladroit

Dans le drap blanc du brouillard

Cachés des regards espions

Je me fis plus débrouillard

J’osai avancer mon pion

Elle portait une robe noire

Boutonnée jusqu’au menton

Comme l’on pouvait en voir

Jadis en pays breton

Elle avait les mains glacées

Pareille à la mort qui rôde

Mais lorsque je l’embrassai

Sa bouche était toute chaude

Elle portait une robe noire

Boutonnée jusqu’au menton

Comme l’on pouvait en voir

Jadis en pays breton

Ik zag dat mijn tijd was gekomen

Verloren in de mist

Alsof ik een beetje laf ben

Ik vertelde mezelf angsten

Ik geloof, ik schaam me er een beetje voor

In volksverhalen

Ik zag passerende schaduwen

En toen ik ze belde

Zoals in een andere wereld

De mist slokte hen op

Ik gleed in een vallei

Ik struikelde over een graf

Een tak achter mijn rug

Was als een mes voor mij

Ik voelde een aanwezigheid

Verborgen in de witte mist

Ik hoorde alleen zijn adem

En toen zag ik zijn pantoffel

Ze droeg een zwarte jurk

Tot de kin dichtgeknoopt

Zoals je kon zien

Vroeger in het Bretonse land

Vrees voor het boze oog

Ik neigde onder dit voorwendsel

Pink en wijsvinger

Aan haar als welkom

Ik geloof, ik schaam me er een beetje voor

In volksverhalen

Maar dat ze dood was

Of anders een vleermuis

Wezens die niet naar buiten komen

Van hun grotten die de nacht

Maar dat ze dood was

Bang als ik was

Een beest, wat dan ook

Ik heb mezelf minder ongemakkelijk gemaakt

In het witte laken van mist

Verborgen voor nieuwsgierige blikken

Ik ben vindingrijker geworden

Ik durfde mijn pion vooruit te schuiven

Ze droeg een zwarte jurk

Tot de kin dichtgeknoopt

Zoals je kon zien

Vroeger in het Bretonse land

Haar handen waren ijskoud

Zoals de loerende dood

Maar toen ik haar kuste

Haar mond was helemaal heet

Ze droeg een zwarte jurk

Tot de kin dichtgeknoopt

Zoals je kon zien

Vroeger in het Bretonse land