Шут - The Meto

Расскажи мне что ты видишь там,

В четырёх стенах своей темницы?

Темнота.

Ей нет границы.

Но не верь своим глазам:

Каждый голос тебе врал.

Нет героя и убийцы.

Ты всего лишь заблудился

В своих собственных мирах.

Где вечно все не так,

То король сойдёт с ума - бросит корону в догорающий закат.

Вот твоя тюрьма - бесконечный лабиринт из твоих страхов

И разрушенный маяк

Светом чертит знак

На твоем пути, но ты не смей идти вновь

Не туда.

Я тебе не враг

Я всего лишь персонаж твоих историй, что-то вроде дурака

И пусть дверь твоей темницы далека

Подожди, твои оковы упадут

Ты не слушал никогда мои слова

Ты не веришь мне, ведь я всего лишь шут.

И говорить не смей, что выхода нет

Я знаю секрет, как бежать.

Твои страхи слепы, им тебя не удержать.

Ты безумен, безоружен и надежды нет.

Хочешь это прекратить - забирай мой смех!

Так почему же ты все ещё там,

В четырёх стенах твоей темницы?

Твои страхи спрятаны под лицами

Под капюшонами амбиций, но не дай пробиться им

В твоё сердце.

Лишь оно видит дверцу через мрак

Глаза безумный, им и так не приглядеться.

Голоса нет, и ты допел все песни

Город возьмёт твой разум, если не будем смеяться вместе

Над корявыми оскалами судьбы.

Ну-ка, демоны, умерьте-ка свой пыл.

Пусть город сгнил весь и король нас победит

Нам на это наплевать и давно уже не страшит

И где-то в самой тёмной комнате дворца

Король узнает, что темница вновь пуста.

Все перепутаны ходы, потерян след.

Он разозлиться на себя, что был так слеп.

Город поймёт, то что он допустил оплошность

Думав, что шут лишь бесполезная ничтожность.

Теперь тебя никто остановить не сможет,

Ведь у тебя мой смех...

Vertel me wat je daar ziet

Binnen de vier muren van je kerker?

Duisternis.

Ze kent geen grenzen.

Maar geloof je ogen niet

Elke stem loog tegen je.

Er is geen held en geen moordenaar.

Je bent gewoon verdwaald

In hun eigen werelden.

Waar alles altijd mis is

Dan zal de koning gek worden - gooi de kroon in de brandende zonsondergang.

Hier is je gevangenis - een eindeloos doolhof van je angsten

En een kapotte vuurtoren

Licht tekent een teken

Onderweg, maar waag het niet nog een keer te gaan

Niet daar.

Ik ben niet je vijand

Ik ben gewoon een personage in je verhalen, een beetje een dwaas

En laat de deur van je kerker ver weg zijn

Wacht, je kettingen zullen vallen

Je hebt nooit naar mijn woorden geluisterd

Je gelooft me niet, want ik ben maar een nar.

En waag het niet te zeggen dat er geen uitweg is?

Ik ken het geheim van hoe te rennen.

Je angsten zijn blind, ze kunnen je niet vasthouden.

Je bent krankzinnig, ongewapend en er is geen hoop.

Als je dit wilt stoppen, lach me dan uit!

Dus waarom ben je er nog

Binnen de vier muren van je kerker?

Je angsten zijn verborgen onder je gezichten

Onder de motorkap van ambitie, maar laat ze niet doorbreken

In je hart

Alleen het ziet de deur door de duisternis

Gekke ogen, ze kunnen er niet eens naar kijken.

Er is geen stem en je hebt alle nummers uit

De stad zal aan je denken als we niet samen lachen

Over de onhandige grijns van het lot.

Kom op, demonen, matig je hartstocht.

Laat de hele stad rotten en de koning zal ons verslaan

We geven er geen moer om en zijn al lang niet meer bang

En ergens in de donkerste kamer van het paleis

De koning verneemt dat de kerker weer leeg is.

Alle bewegingen worden door elkaar gehaald, het spoor is verloren.

Hij wordt boos op zichzelf omdat hij zo blind is.

De stad zal begrijpen dat hij een fout heeft gemaakt

Denken dat de nar gewoon een nutteloze onbeduidendheid is.

Nu kan niemand je stoppen

Omdat je mijn lach hebt...