Хозяйка дома снов - The Meto

И я прошу, тебя, река, донеси меня к берегам.

Отпусти, оставь меня там.

Выбрось тело на песок

Я так сильно устал, я наверно не встану

И не смогу дойти сам, к моей хозяйки дома снов.

Она придёт, испачкаясь в иле.

Она увидит меня и застынет.

И все закончиться отныне, Я потеряю прежний след.

Там тихо лес шумит на крае, время навечно замирает

И лишь сама Хозяйка знает, в чём секрет.

Ветер несёт запахи весны, играя

В волосах ее, цвета полной луны.

Она красива, так что кажется я спятил,

Тысячи раз я засыпал в её объятьях.

Я хочу закричать, но в моих лёгких печаль

И Я прошу тебя, прерви молчанье

Мне так неловко сейчас.

Я долго шёл в никуда, я менял сотый план.

Теперь погибну от ран

У тебя на глазах.

Колышется синее платье,

Может это мираж, и я спятил.

Но пусть так, мне наплевать, да.

Эти иллюзии - твой храм.

И я боюсь потерять границу, где сон, где явь,

где пение птиц мне снится.

Я у порога твоего упал бы ниц

Если бы смог очутиться

Там

Где золотом рассвет, красит небеса,

Отражаясь в её глазах

В садах играет май, без начала и конца.

Она прекрасна, но не разглядеть лица

И я прошу тебя, река, донеси меня к берегам.

Отпусти.

Оставь меня там.

Выбрось тело на песок

Ты течёшь не туда, меня несешь в океан,

Я не увижу её там: мою хозяйку дома снов...

En ik vraag je, rivier, draag me naar de oevers.

Laat los, laat me daar.

Gooi het lichaam op het zand

Ik ben zo moe, ik zal waarschijnlijk niet opstaan

En ik kan zelf niet lopen, naar mijn minnares van het huis van dromen.

Ze zal komen, vuil worden in het slib.

Ze ziet me en verstijft.

En vanaf nu zal alles eindigen, ik verlies het vorige nummer.

Daar ritselt het bos rustig aan de rand, de tijd bevriest voor altijd

En alleen de Meesteres zelf weet wat het geheim is.

De wind draagt ​​de geuren van de lente, spelend

In haar haar, de kleur van de volle maan.

Ze is mooi, dus ik denk dat ik gek ben

Duizenden keren viel ik in haar armen in slaap.

Ik wil schreeuwen, maar er is verdriet in mijn longen

En ik vraag je om de stilte te doorbreken

Ik schaam me nu zo.

Ik ging lange tijd nergens heen, ik veranderde het honderdste plan.

Nu sterf ik van mijn wonden

Voor je ogen.

De blauwe jurk zwaait

Misschien is het een luchtspiegeling en ben ik gek.

Maar laat het zo zijn, het kan me niet schelen, yeah

Deze illusies zijn jouw tempel.

En ik ben bang om de grens te verliezen, waar is de droom, waar is de realiteit,

waar ik droom van zingende vogels.

Ik zou op mijn gezicht vallen voor je deur

Als ik kon voelen

Daar

Waar de gouden dageraad, de lucht schildert,

Weerspiegeld in haar ogen

Mei speelt in de tuinen, zonder begin of einde.

Ze is mooi, maar je kunt haar gezicht niet zien

En ik vraag je, rivier, draag me naar de oevers.

Laat gaan.

Laat me daar achter.

Gooi het lichaam op het zand

Je stroomt niet, je draagt ​​me de oceaan in,

Ik zal haar daar niet zien: mijn minnares van het huis van dromen...