Акт 7. Пролог - The Meto

Прости, что не смог помочь.

Стена рухнула слишком неожиданно, даже для меня.

Никто не смог выстоять, всё в руинах.

Я не знал, что так выйдет.

Но, хорошо, что вс1 закончилось, верно?

Да, всё это очень печально, но ты уцелел, ты сможешь все отстроить заново.

Ещё лучше, чем было прежде.

Посмотри, как спокойно вокруг.

Река неспешно несёт тебя, легонько раскачивая.

Небо усыпано мириадами звёзд, видишь, они собираются в целые созвездия, да что там - в созвездия, в целый зодиак!

Смотри, упала, успел загадать желание?

Мечтал ли ты когда-нибудь о силе, с которой бы ты мог вернуться в прошлое и изменить условное событие, но только одно?

Какое бы ты выбрал?

Подумай, не спеши.

Чувствуешь?

Твои воспоминание, они медленно ускользают от тебя, постепенно, одно за другим.

Ты пытаешься вспомнить, что с тобой происходило, но… но, не можешь!

Скоро ты забудешь всё.

Ты начинаешь заново.

В который раз, на те же грабли.

Знаешь, после первой тысячи, я сбился со счета, не напомнишь какой цифре я остановился?

А как я сыграл?

У меня получилась роль невозмутимого Голоса разума?

Думаю, я немного переборщил в некоторых моментах.

Надо ещё поработать, но уже гораздо лучше, чем в прошлый раз, когда ты убил Шута вместо Голоса Совести, вот ведь была умора!

Мой капитан!

Смотрите, на горизонте маяк и город, не советую тебе туда соваться, но ведь ты же опять меня не послушаешь.

Опять этот чрезмерно целеустремленный Голос Совести запудрит тебе мозги.

«Иди со мной!

Надо убить короля, он во всем виноват!»

Но в чем я виноват?

В том, что я построил стены, которые не дают Призракам прошлого войти в город и разрушить все до основания?

Или в том, что собрал лучший гарнизон самых отборных демонов, полных отчаянья и ненависти, но способных защищать твои миры, даже от тебя самого, в отличие от всех этих бесполезных надежд.

Так кто виноват?

Я всегда давал тебе выбор.

В любой момент ты мог изменить решение и примкнуть ко мне.

Но ты никогда не прислушивался к моему голосу.

Никогда.

Но, может в этот раз ещё не все потеряно.

Может ты согласиться на моё предложение?

Het spijt me dat ik niet kon helpen.

De muur stortte te plotseling in, zelfs voor mij.

Niemand zou kunnen overleven, alles is in puin.

Ik wist niet dat dit zou gebeuren.

Maar het is goed dat sun1 voorbij is, toch?

Ja, dit is allemaal heel triest, maar je hebt het overleefd, je kunt alles opnieuw opbouwen.

Zelfs beter dan voorheen.

Kijk eens hoe rustig het hier is.

De rivier draagt ​​je langzaam, zachtjes wiegend.

De lucht is bezaaid met ontelbare sterren, zie je, ze verzamelen zich in hele sterrenbeelden, maar wat is er - in sterrenbeelden, in een hele dierenriem!

Kijk, je bent gevallen, heb je een wens gedaan?

Heb je ooit gedroomd van de kracht waarmee je terug in de tijd kon gaan en een voorwaardelijke gebeurtenis kon veranderen, maar slechts één?

welke zou jij kiezen?

Denk na, haast je niet.

Voel je?

Je herinneringen, ze glippen langzaam van je weg, een voor een.

Je probeert je te herinneren wat er met je is gebeurd, maar... maar dat lukt niet!

Al snel vergeet je alles.

Je begint opnieuw.

Nogmaals, op dezelfde hark.

Weet je, na de eerste duizend ben ik de tel kwijtgeraakt, kun je me herinneren met welk nummer ik ben gestopt?

Hoe heb ik gespeeld?

Ik kreeg de rol van de onverstoorbare Voice of Reason?

Ik denk dat ik het op sommige punten een beetje overdreven heb.

We moeten nog werken, maar het is al veel beter dan de vorige keer dat je de Jester doodde in plaats van de Stem van het Geweten, dat was een schreeuw!

Mijn kapitein!

Kijk, er is een vuurtoren en een stad aan de horizon, ik raad je niet aan daarheen te gaan, maar je zult niet meer naar me luisteren.

Nogmaals, deze overdreven doelgerichte Stem van Geweten zal je hersens voor de gek houden.

"Kom met me mee!

We moeten de koning doden, hij is de schuld van alles!

Maar wat is mijn schuld?

Dat ik muren heb gebouwd om te voorkomen dat de geesten uit het verleden de stad binnenkomen en alles tot op de grond vernietigen?

Of dat hij het beste garnizoen van de meest selectieve demonen verzamelde, vol wanhoop en haat, maar in staat je werelden te beschermen, zelfs tegen jezelf, in tegenstelling tot al deze nutteloze hoop.

Dus wie is de schuldige?

Ik heb je altijd een keuze gegeven.

Je kunt op elk moment van gedachten veranderen en je bij mij voegen.

Maar je hebt nooit naar mijn stem geluisterd.

Nooit.

Maar misschien is niet alles deze keer verloren.

Kunt u akkoord gaan met mijn voorstel?