Third Day of the Eclipse - Soulfallen

On that eve, the rain fell like knives

As clouds of dark condensed above her

Yet in bliss unaware, they loved without care

Not knowing this night would devour the other

By morn', she was drawn to silence

As ignorance now flamed inside her

A mind lost in these acts of violence

Within walls of cold white that surround her

Falling walls of cold night that now bound her…

So steal a line, recite a verse

From the poet’s play, but none could heal her from her curse

Like a helpless child, she was held at bay

For she wished to leave, but the world stood in her way

To her comfort, then came the rain

Playing a tune against her window

But in death unaware, her mind was not there

But halfway to a world she now craved to go…

In dreams awake, she prayed for release

If only this scarred heart could finally cease

Enough nightmares (for a lifetime) she had now seen…

And no hope is born from this eclipse

For the world will remain as cold as it is

Cold as it’s always been…

And I stole a line, but she could not hear

The voice of her love nor the end drawing near…

«Follow me»

Spake the crow

In tongues of old

And she followed him

And on the dawn of the third day

She left behind this world of grey

And even the rain froze to mourn as she slipped away…

«So fragile is our slumber

Awakened only by death’s cold gleam

For what are we but dreamers

On the sharp end of a broken dream…»

Die avond viel de regen als messen

Terwijl donkere wolken boven haar condenseerden

Maar in gelukzaligheid, onbewust, hielden ze zonder zorg

Niet wetende dat deze nacht de andere zou verslinden

Tegen de ochtend voelde ze zich aangetrokken tot stilte

Als onwetendheid nu in haar vlamde

Een geest verloren in deze gewelddaden

Binnen muren van koud wit die haar omringen

Vallende muren van de koude nacht die haar nu gebonden...

Dus steel een regel, reciteer een vers

Uit het toneelstuk van de dichter, maar niemand kon haar genezen van haar vloek

Als een hulpeloos kind werd ze op afstand gehouden

Want ze wilde weggaan, maar de wereld stond haar in de weg

Tot haar troost, toen kwam de regen

Een deuntje spelen tegen haar raam

Maar in de dood onbewust, was haar geest er niet

Maar halverwege naar een wereld waar ze nu naar hunkerde om te gaan...

In dromen wakker bad ze om vrijlating

Kon dit gehavende hart maar eens stoppen

Genoeg nachtmerries (voor een leven lang) die ze nu had gezien...

En er wordt geen hoop geboren uit deze zonsverduistering

Want de wereld zal zo koud blijven als hij is

Koud zoals het altijd is geweest...

En ik stal een lijn, maar ze kon het niet horen

De stem van haar liefde, noch het einde nadert...

"Volg mij"

Sprak de kraai

In oude talen

En zij volgde hem

En bij het aanbreken van de derde dag

Ze liet deze wereld van grijs achter

En zelfs de regen bevroor om te rouwen terwijl ze weggleed...

«Zo kwetsbaar is onze slaap

Alleen gewekt door de koude glans van de dood

Want wat zijn wij anders dan dromers

Op het scherpe einde van een gebroken droom...»