At the Heart of Dying - Soulfallen

I have lost myself within a curse

And must become someone else, someone worse…

I have lost the track of days for a night has fallen upon me

A darkness too thick for all light to penetrate

My eyes have grown to wear the dark yet still I cannot see

No strength left in this shell to rise from my ill-fate

It feels like ages since I’ve last spoken

It feels like aeons since I last slept

But in this silence there is no comfort

Nothing to dry the rivers I have wept

I barely remember what joy felt like

Hardly recall what it was once to live

Drowning ever deeper into the dark despite for ages

This wretched soul has had nothing more to give

And forgive me for holding you too tight

That just to breathe you had push yourself away

And forgive me for far too long stealing your eyes

That without sight you were bound to walk away

For what is given can never be returned

A heart, a life, a shell now broken, incomplete

Like a world far too long allowed to burn

Nothing left to salvage, nothing left to keep

And forgive me for all my dreams

That far too long kept you awake

And forgive me for replacing the Sun with you

Leaving you in the dark, too dense for you to take

Now at the heart of dying, from the depths I dwell

I grant thee heaven, and for myself I reserve only Hell…

Like all flowers too fair for this world

Draw near the beasts to devour and to rend

Then how could a love far too fair for this cold world

Do nothing more but end

And in my heart the memories of those years

I would cherish and I would hold

But without one there is nothing left to do

But to succumb to the bleak and cold…

And forgive me for all my crimes

Unforgive me for all these lines…

Ik ben mezelf kwijtgeraakt in een vloek

En moet iemand anders worden, iemand erger...

Ik ben het spoor van dagen kwijt, want een nacht is op mij gevallen

Een duisternis die te dik is om al het licht te laten doordringen

Mijn ogen zijn gegroeid om het donker te dragen, maar toch kan ik niet zien

Geen kracht meer in deze schaal om op te staan ​​uit mijn noodlot

Het lijkt eeuwen geleden dat ik voor het laatst heb gesproken

Het voelt als eeuwen geleden sinds ik voor het laatst heb geslapen

Maar in deze stilte is er geen troost

Niets om de rivieren te drogen, ik heb gehuild

Ik herinner me amper hoe vreugde voelde

Nauwelijks herinneren wat het was om ooit te leven

Steeds dieper in het donker verdrinken ondanks eeuwenlang

Deze ellendige ziel heeft niets meer te geven

En vergeef me dat ik je te stevig vasthoud

Dat je jezelf gewoon moest wegduwen om te ademen

En vergeef me dat ik je ogen veel te lang heb gestolen

Dat je zonder zicht vastbesloten was om weg te lopen

Want wat is gegeven, kan nooit worden teruggegeven

Een hart, een leven, een schelp die nu gebroken is, incompleet

Als een wereld die veel te lang mag branden

Niets meer om te redden, niets meer om te behouden

En vergeef me voor al mijn dromen

Dat heeft je veel te lang wakker gehouden

En vergeef me dat ik de zon door jou heb vervangen

Je in het donker achterlaten, te zwaar om mee te nemen

Nu in het hart van het sterven, vanuit de diepten waar ik woon

Ik schenk u de hemel, en voor mezelf reserveer ik alleen de hel...

Zoals alle bloemen te mooi voor deze wereld

Nader de beesten om te verslinden en te verscheuren

Hoe kan een liefde dan veel te eerlijk zijn voor deze koude wereld?

Doe niets anders dan eindigen

En in mijn hart de herinneringen aan die jaren

Ik zou koesteren en ik zou vasthouden

Maar zonder een is er niets meer te doen

Maar bezwijken voor de gure en kou...

En vergeef me voor al mijn misdaden

Vergeef me voor al deze regels...