The Birth of Newfound Death - Soulfallen

A table set for two

The candles lit for one

In a reunion of the two

Drawn apart at the dawn when all life begun

Waking restless to dead hours

The world now feels a different place

Upon the fields of burning flowers

(lie) the monuments of our disgrace

The breaking down of old ideals

and fears too monstrous to be spoken of

And the crumbling of old laws

once thought that never could be broken

Broken down — and buried unto unshallow ground

Left are only broken beings

Souls merely filled with emptiness

Burning on the grips of an everlasting,

Ever-tightening cold caress

Caressed, unblessed to a morbid life in death

In a world where each breath is both mute and suppressed

Stealing empires from serpents no more

As our eleventh hour has struck twelve

After vain glories and false purgatories

We are left only with ourselves

I watch the world now turn as if it were the same

Beneath starplunging rain, under nightmares we crawl

Where all is lost and nothing gained

But a harsh newfound death now living deep within us all…

Where all is but a dream, a dream and yet so real

Within our Hell concealed, by this unlife reclaimed

I watch entire worlds fade away only to return the same…

A whole world once cut in two

Now entwined as one

And with breath we inhale

We both live and become undone…

Een tafelset voor twee

De kaarsen branden voor één

In een reünie van de twee

Uit elkaar getrokken bij het aanbreken van de dag toen al het leven begon

Rusteloos wakker worden tot dode uren

De wereld voelt nu anders aan

Op de velden met brandende bloemen

(liegen) de monumenten van onze schande

Het afbreken van oude idealen

en angsten die te monsterlijk zijn om over te praten

En het afbrokkelen van oude wetten

ooit gedacht dat nooit kon worden gebroken

Afgebroken — en begraven tot ondiepe grond

Links zijn alleen gebroken wezens

Zielen alleen gevuld met leegte

Brandend op de greep van een eeuwigdurende,

Altijd strakke koude streling

Gestreeld, niet gezegend tot een morbide leven in de dood

In een wereld waar elke ademhaling zowel gedempt als onderdrukt is

Rijken niet meer stelen van slangen

Aangezien ons elfde uur twaalf uur heeft geslagen

Na ijdele glories en valse vagevuurtjes

We blijven alleen achter met onszelf

Ik zie de wereld nu draaien alsof het hetzelfde is

Onder stromende regen kruipen we onder nachtmerries door

Waar alles verloren is en niets gewonnen

Maar een harde nieuwe dood die nu diep in ons allemaal leeft...

Waar alles slechts een droom is, een droom en toch zo echt

In onze hel verborgen, door dit onleven teruggewonnen

Ik zie hele werelden vervagen om weer dezelfde terug te krijgen...

Ooit een hele wereld in tweeën gesneden

Nu verstrengeld als één

En met adem ademen we in

We leven allebei en worden ongedaan gemaakt...