To the Wolves At My Door - Soulfallen

This night I hear the jackals

Baying to a desert god

In the dark, the growing whispers

Have begun tearing scars

The foul breath of Anubis

Breathes fire down my back

And the wolves have drawn nearer, begun coiling

For the coming attack

I yearned to see, but my eyes were already crystallized

I yearned to survive, but my fears had already materialized

Like serpents, this dark entangles

Ties me to the soil

And (even) the strangers in my reflection

Have begun to recoil

I yearned to cry, but the waters were already crystallized

I yearned to live, but my death had already materialized

Now the light no longer blinds me

Your dying gods, they cannot bind me

And as I exit this human aisle

I greet my hangmen with a smile

And to the wolves at my door

Prolong this suffering no more

With your fangs come and this strife

And erase my name from the Book of Life

Deze nacht hoor ik de jakhalzen

Op zoek naar een woestijngod

In het donker, het groeiende gefluister

Zijn begonnen met het scheuren van littekens

De vieze adem van Anubis

Ademt vuur over mijn rug

En de wolven zijn dichterbij gekomen, begonnen te rollen

Voor de komende aanval

Ik verlangde ernaar te zien, maar mijn ogen waren al gekristalliseerd

Ik verlangde ernaar te overleven, maar mijn angsten waren al werkelijkheid geworden

Net als slangen verstrikt deze duisternis

Bindt me aan de grond

En (zelfs) de vreemden in mijn reflectie

Zijn begonnen terug te deinzen

Ik verlangde ernaar te huilen, maar het water was al gekristalliseerd

Ik verlangde ernaar te leven, maar mijn dood was al ingetreden

Nu verblindt het licht me niet meer

Uw stervende goden, ze kunnen me niet binden

En als ik dit menselijke gangpad verlaat,

Ik begroet mijn beulen met een glimlach

En aan de wolven aan mijn deur

Verleng dit lijden niet meer

Kom met je hoektanden en deze strijd

En wis mijn naam uit het Boek des Levens