Sin Remordimientos - Solitario

Te quiero más de lo que piensas

Más de lo que me doy cuenta

Aunque en mis ojos sólo veas indiferencia

Si no muestro cariño hacía ti es porque me cuesta

Y sé que me arrepentiré el día en que te vayas

Hace mucho ya que tiré la toalla

Yo y mi cabeza loca, mis problemas

Es un drama familiar esto de tener un hijo enfermo

Y una gran putada serlo (te lo aseguro)

No quiero que te mueras antes sin verme bien

No quiero que te mueras pobre y rica de ilusiones

Porque si eso sucede, te juro que atraco todos los bancos del mundo

Y quemo los billetes en tu nombre

Por el puto dinero que nos denegó ser libres

Porque las reglas que seguimos, ¿quién las pone?

¿Toda la vida trabajando de qué coño sirve?

Si luego el que nació rico va a vivir entre laureles

Y mientras nosotros teniendo que poner el culo

Hasta para pagar la tumba el puto día en que nos muramos

No me hables de justicia, que ese chiste ya no me hace gracia…

Por desgracia no tengo un humor tan negro

Y los años pasan sin remordimientos

Tan fríos como el corazón que porto

No voy a pedirle explicaciones al tiempo

Ya me cansé de gritarle a sus oídos sordos

Ya sólo queda una explanada de desesperanza

Algún que otro recuerdo bueno

O bueno, que no fue tan malo…

Cuando la inocencia de la infancia aún conservaba veintiún gramos

Pero esa luz se apagó como un gran faro

Ya no me quedan ilusiones que me mientan

Aunque un obstinado ápice de intento de esperanza

Aún siga aferrándose con fuerzas

Reflexiono, bebo y lloro…

Cuando os vais de casa y me quedo solo

Me quema por dentro analizar la vida…

Me duele saber lo que nos depara

Y si al menos el terreno fuera favorable

Si tuviera el derecho a avergonzarme de quejarme

Restaría dificultad navegar por tiempos fáciles

Y no esta existencia plena de limitaciones

Y no sé qué mas escribir…

Esta mierda la compuse ebrio, así que…

ik houd meer van je dan je denkt

Meer dan ik besef

Hoewel je in mijn ogen alleen onverschilligheid ziet

Als ik geen genegenheid voor je toon, is dat omdat het moeilijk voor me is

En ik weet dat ik er spijt van zal krijgen op de dag dat je weg bent

Het is lang geleden dat ik de handdoek in de ring heb gegooid

Ik en mijn gekke hoofd, mijn problemen

Het is een familiedrama, dat gedoe met een ziek kind

En een geweldige teef om te zijn (dat verzeker ik je)

Ik wil niet dat je eerder sterft zonder er goed uit te zien

Ik wil niet dat je arm en rijk sterft in illusies

Want als dat gebeurt, zweer ik dat ik elke bank ter wereld zal overvallen

En ik verbrand de kaartjes in jouw naam

Voor het verdomde geld dat ons ontzegde om vrij te zijn

Want de regels die we volgen, wie bepaalt ze?

Het hele leven werken, waar is het in vredesnaam voor?

Als dan degene die rijk geboren is tussen de lauweren gaat leven

En terwijl we ons reet moeten zetten

Zelfs om het graf te betalen op de verdomde dag dat we sterven

Praat me niet over gerechtigheid, ik hou niet meer van die grap...

Helaas heb ik niet zo'n zwarte humor

En de jaren gaan voorbij zonder spijt

Zo koud als het hart dat ik draag

Ik ga geen tijd vragen voor uitleg

Ik ben het beu om in hun dovemansoren te schreeuwen

Er is alleen nog een esplanade van wanhoop over

Enkele goede herinneringen

Ach, zo erg was het niet...

Toen de onschuld van de kindertijd nog steeds eenentwintig gram bewaarde

Maar dat licht ging uit als een groot baken

Ik heb geen illusies meer die tegen me liegen

Hoewel een koppig sprankje hoop

Hou je nog steeds goed vast

Ik reflecteer, drink en huil...

Als jij het huis verlaat en ik alleen achterblijft

Het brandt me van binnen om het leven te analyseren...

Het doet me pijn te weten wat ons te wachten staat

En als de grond maar gunstig was

Als ik het recht had om me te schamen om te klagen

Het zou het moeilijk maken om door gemakkelijke tijden te navigeren

En niet dit bestaan ​​vol beperkingen

En ik weet niet wat ik anders moet schrijven...

Ik schreef deze shit dronken dus...