Reminiscencia - Solitario

Soy escritor para evitar ser un suicida

Soy un muerto que está contando su vida

En este mundo tengo muy pocas cosas

Te aseguro que ninguna de ellas se llama alegría

Dame un punto de partida pa' iniciar la despedida

Dame alas para que apague estas llamas al batirlas

Que luego saldré volando

Tan rápido como quien pretende escapar de algo

Me persigue el tiempo, los recuerdos

La mierda de vida que llevo, y esa que no tengo

Estoy llenando mi imaginación de besos

Y aún así no contrarresto los bocados que me llevo

Tengo algo que me arde, como si bailara el fuego

Cuando la ira se desate no habrá que quemar mi cuerpo

Pero trae antorchas de sobra

Que a más de una de esas zorras me las llevo

Qué puta es la vida, y qué rápido pasa

Con lo lento que se viven las penurias

Me sobran los complejos, no la pasta

No me hacen falta alabanzas para que me suba

Más bien necesito que se suba ella

Para que se me bajen todas las penas

Dame un billete pa' ese tren

Ese que lleva a las estrellas

A las que nunca llegaré por lo que parece

Casi 19 y sigo en mis 13 (En mi 13)

Con un sabor a mala suerte que me amarga

No soy un arma, y sin embargo el diablo me carga

Estoy más loco cada día, lo admito

Tengo los ojos pegados, y aún así escribo

Y si tengo más odio que sueño

No me acostaré mientras quede mierda dentro

¿Para qué cerrar los ojos?

Si se me abren los recuerdos

Me voy a quedar con las ganas

De no pensar en nada cada vez que me acuesto

¿Para qué seguir soñando?

Si la vida no es un sueño

El tiempo pasa volando

Y yo sigo intentando cogerle el vuelo

Ik ben een schrijver om te voorkomen dat ik zelfmoord pleeg

Ik ben een dode die zijn leven telt

In deze wereld heb ik heel weinig dingen

Ik verzeker je dat geen van hen vreugde wordt genoemd

Geef me een startpunt om het afscheid te beginnen

Geef me vleugels om deze vlammen te doven door ze te verslaan

Dat ik straks wegvlieg

Zo snel als wie ergens aan probeert te ontsnappen

Tijd achtervolgt me, herinneringen

Het rotleven dat ik leid, en het leven dat ik niet heb

Ik vul mijn fantasie met kussen

En toch ga ik de happen die ik neem niet tegen

Ik heb iets dat me verbrandt, alsof het vuur danst

Als woede wordt ontketend, is het niet nodig om mijn lichaam te verbranden

Maar neem reservefakkels mee

Dat ik meer dan één van die teven neem

Wat een bitch is het leven, en hoe snel gaat het voorbij

Met hoe langzaam de ontberingen worden geleefd

Ik heb veel complexen, niet het deeg

Ik heb geen lof nodig om me op weg te helpen

Ik heb haar liever nodig om door te gaan

Zodat al mijn verdriet verdwijnt

Geef me een kaartje voor die trein

Degene die naar de sterren leidt

Degenen waar ik nooit aan zal komen, lijkt het

Bijna 19 en ik ben nog steeds in mijn 13 (in mijn 13)

Met de smaak van pech die me bitter maakt

Ik ben geen wapen en toch valt de duivel me aan

Ik ben elke dag gekker, dat geef ik toe

Ik heb mijn ogen aan elkaar gelijmd en toch schrijf ik

En als ik meer haat dan droom

Ik ga niet naar bed zolang er stront in zit

Waarom je ogen sluiten?

Als mijn herinneringen zich openen

Ik blijf bij het verlangen

Elke keer als ik naar bed ga nergens aan denken

Waarom blijven dromen?

Als het leven geen droom is

De tijd vliegt

En ik blijf proberen de vlucht te halen