El Rostro De La Muerte Es El Reloj - Solitario

Yo no elegí jugar a este juego pero me hallo dentro

Condenado a ser quemado a fuego lento

En mi habitación cabe un infierno entero

Y en mi cabeza más de mil tipos de miedo

Soy todo lo que nunca quise

Cuando era lo que no quería ser

Lo último a lo que querrías parecerte

Y lo primero que jamás querrías querer

Si mi futuro se halla en manos de la suerte

Por mí que se pare el presente

Y que no deposite posibles glorias

En manos de una fortuna que me odia

Y si esta tormenta llega hasta los sesenta

Sólo espero que me falle la memoria

Si muero antes, que no sea tan ahora

Que todavía queda mucha trayectoria

O eso supongo

Porque el tiempo es un asesino reconocido

Sus agujas: una guadaña veloz

Porque el rostro de la muerte es el reloj

¿Que será de nosotros?

¿Si al final no va a quedar ni una sola foto?

Maldita ciencia que desveló la tragedia

Ya ni la magia me exime de la miseria

Diles que los quiero (díselo)

Si la palmo antes que ellos, si me convierto en recuerdo

Que no conseguí nada pero siempre intenté hacerlo

Y lamentar que sólo me hayáis visto enfermo

Si todo lo que quiero se va, nuestra ausencia será

Similar a nadar en un gélido mar

Y esperar a que se acabe todo

Porque siempre lloro cuando entro en razón

Y también cuando no, vivo inmerso en el caos

Aquí cada verso es de corazón

Convirtiendo el dolor en legado

Mira todo por lo que hemos pasado:

Lo bueno y lo malo… quiero decir lo malo

Ya sé que los segundos siempre vencen la balanza

Pero mientras un corazón late hay esperanza

Porque estas venas rechazaron el cuchillo

Y ya no quiero volver a sentir lo mismo

Todo se ha oscurecido pero aún queda brillo

En estos ojos verdes como laberintos

No puedo prometer un cambio

Como tampoco jurar la resignación

Pero sigo soportando los latigazos del daño

Siempre que en mi mirada siga viva la ambición

Ik heb er niet voor gekozen om dit spel te spelen, maar ik ben binnen

Veroordeeld om te worden verbrand boven een langzaam vuur

In mijn kamer is er een hele hel

En in mijn hoofd meer dan duizend soorten angst

Ik ben alles wat ik ooit wilde

Toen ik was wat ik niet wilde zijn

Het laatste waar je op wilt lijken

En het eerste dat je ooit wilt hebben

Als mijn toekomst in de handen van geluk ligt

Voor mij, laat het heden stoppen

En dat hij mogelijke glories niet deponeert

In de handen van een fortuin dat me haat

En als deze storm de zestig bereikt

Ik hoop alleen dat mijn geheugen me in de steek laat

Als ik eerder sterf, laat het dan nu niet zo zijn

Dat er nog een lange weg te gaan is

of zo denk ik

Omdat tijd een erkende moordenaar is

Zijn naalden: een snelle zeis

Omdat het gezicht van de dood de klok is

Wat zal er van ons komen?

Als er uiteindelijk geen enkele foto overblijft?

Verdomde wetenschap die de tragedie onthulde

Zelfs magie bevrijdt me niet meer van ellende

Vertel ze dat ik van ze hou (vertel ze)

Als ik het eerder bereik dan zij, als ik een herinnering word

Dat ik niets kreeg, maar dat ik het altijd probeerde te doen

En spijt dat je me alleen maar ziek hebt gezien

Als alles wat ik wil weggaat, zal onze afwezigheid dat ook zijn

Vergelijkbaar met zwemmen in een ijskoude zee

En wacht tot het allemaal voorbij is

Omdat ik altijd huil als ik bij zinnen kom

En ook als dat niet het geval is, leef ik ondergedompeld in chaos

Hier komt elk vers uit het hart

Pijn omzetten in erfenis

Kijk naar alles wat we hebben meegemaakt:

Het goede en het slechte ... ik bedoel het slechte

Ik weet dat de seconden altijd de schaal winnen

Maar waar een hart klopt, is er hoop

Omdat deze aderen het mes weigerden

En ik wil niet meer hetzelfde voelen

Alles is verduisterd, maar er is nog steeds helderheid

In deze groene ogen als doolhoven

Ik kan geen verandering beloven

Evenmin om berusting te zweren

Maar ik draag nog steeds de zweepslagen van de schade

Zolang ambitie nog leeft in mijn ogen