Presidiario - Solitario

Ya no me quedan fuerzas para empresas vanas

La desilusión que emana de la gana consumida

La equidad de los días, la sequedad de esta rutina

La ausencia de experiencias sin la opción de recibirlas

Privado de toda alegría, mi corazón bombea y sangra

Y si las cosas cambian, tardan las mías

Ahora injurio envenenado

Títere del desengaño

Contra quienes predicaron la sanación de los años

Solo encuentro tristezas en refugios de certezas

No me alivian las mentiras con las que otros se alimentan

Prescindo de creencias, renuncio a esa anestesia

Si voy a estar muerto hazme sufrir y no me mientas

Se me agota la última gota de paciencia

Sumido en una interna eterna desavenencia

A veces emergen fatuos egos en carencias

Porque ni el mártir se sustenta sin caricias

Quiero dolores nuevos, que duelen menos

Que aquellos que yacen enquistados en mi seno

Mi ánima clama novedades que suplanten

Esta sempiterna cotidianidad hiriente

Jodido para siempre y desde siempre

Enemigo del amor no recibido

Envidio a lo inorgánico y su muerte

Pues su estado ausente no siente martirio

Nostalgia, esa tristeza inaprensible

Exceso doliente de un pasado insaciado

Que a las puertas semiabiertas de una memoria apegada

Se apersona imperativo y con reclamos

Hay cosas que si no me llevan a la gloria, me llevaré a la tumba

Cuando fallezca, ahórrense las flores y la tristeza

Ahórrense la asistencia, las lágrimas y el luto

Que este difunto no merece la atención

Que su cuerpo no obtuvo cuando estuvo vivo

Váyanse ya, y sin pagar la cuenta

Mi inexistencia no se apena por un nicho

Ansiedad, hipocondría, y malestares:

Sepultureros de toda paz y sosiego

Ya no sé si es paranoia o realidad

Me la ha vuelto a jugar el miedo al miedo

Los recuerdos me persiguen como sombras

Soy una amalgama de ilusiones rotas

Hay circunstancias que no perdonan

Hay heridas que con los años empeoran

Ojalá pudiese creer en tus dioses

Culpar al demonio de mi infortunio

Acobijarme en la cálida idea de un cielo

Por el que valga la pena haber sufrido

Hay anhelos aspirando ser momentos

Hay pérdidas que esperan a que las resarza el tiempo

No hay magnitud que mida este dolor intenso

Ni palabras ni versos que definan esto

Confiaba en que las cosas mejorasen, pero no

Ya he intentado todo amago de encontrar la solución

Que quisiera suicidarme tal vez sería lo mejor

Lo malo es querer vivir y estar en esta situación

Quiero dolores nuevos, que duelen menos

Que aquellos que yacen enquistados en mi seno

Mi ánima clama novedades que suplanten

Esta sempiterna cotidianidad hiriente

Jodido para siempre y desde siempre

Enemigo del amor no recibido

Envidio a lo inorgánico y su muerte

Pues su estado ausente no siente martirio

Libre en sueños, sin ellos presidiario

Soñador lúcido, vividor desquiciado

Me recreo en fantasías y me evado;

Embustero, artista del autoengaño

Bendigo mi libertad onírica

Como el tetrapléjico cuando vuela y camina

Sólo en ella me siento con valentía

Sedado en la normalidad mental de una utopía

Quiero dolores nuevos, que duelen menos

Que aquellos que yacen enquistados en mi seno

Mi ánima clama novedades que suplanten

Esta sempiterna cotidianidad hiriente

Jodido para siempre y desde siempre

Enemigo del amor no recibido

Envidio a lo inorgánico y su muerte

Pues su estado ausente no siente martirio

Jodido para siempre y desde siempre

Enemigo del amor no recibido

Envidio a lo inorgánico y su muerte

Pues su estado ausente no siente martirio

Jodido para siempre y desde siempre

Enemigo del amor no recibido

Envidio a lo inorgánico y su muerte

Pues su estado ausente no siente martirio

Ik heb geen kracht meer voor ijdele ondernemingen

De teleurstelling die voortkomt uit het geconsumeerde verlangen

De billijkheid van de dagen, de droogheid van deze routine

De afwezigheid van ervaringen zonder de mogelijkheid om ze te ontvangen

Beroofd van alle vreugde, pompt en bloedt mijn hart

En als er dingen veranderen, hebben die van mij tijd nodig

Nu vergiftigd letsel

marionet van teleurstelling

Tegen degenen die de genezing van de jaren predikten

Ik vind alleen verdriet in schuilplaatsen van zekerheden

Ik ben niet opgelucht door de leugens waarmee anderen gevoed worden

Ik doe afstand van overtuigingen, ik doe afstand van die verdoving

Als ik dood ga, laat me dan lijden en lieg niet tegen me

Mijn laatste druppel geduld raakt op

Ondergedompeld in een eeuwige interne onenigheid

Soms duiken dwaze ego's op in tekortkomingen

Want zelfs de martelaar kan niet zonder liefkozingen

Ik wil nieuwe pijnen die minder pijn doen

Dat degenen die liggen ingekapseld in mijn boezem

Mijn ziel schreeuwt om nieuws dat verdringt

Dit eeuwige kwetsende dagelijkse leven

Voor eeuwig en altijd verkloot

Vijand van onontvangen liefde

Ik benijd het anorganische en zijn dood

Welnu, zijn afwezige toestand voelt niet als martelaarschap

Nostalgie, dat ongrijpbare verdriet

Lijden aan een ontevreden verleden

Dat bij de halfopen deuren van een aangehechte herinnering

Wees dwingend en met claims

Er zijn dingen die me naar het graf brengen als ze me niet naar glorie leiden

Als ik overlijd, bespaar jezelf dan de bloemen en het verdriet

Bespaar jezelf de aanwezigheid, de tranen en de rouw

Dat deze overledene geen aandacht verdient

Dat zijn lichaam niet kreeg toen hij nog leefde

Vertrek nu en zonder de rekening te betalen

Mijn niet-bestaan ​​treurt niet om een ​​niche

Angst, hypochondrie en ongemak:

Doodgravers van alle rust en stilte

Ik weet niet meer of het paranoia of realiteit is

De angst voor angst heeft me weer bespeeld

Herinneringen achtervolgen me als schaduwen

Ik ben een samensmelting van gebroken illusies

Er zijn omstandigheden die niet vergeven

Er zijn wonden die met de jaren erger worden

Ik wou dat ik in je goden kon geloven

Geef de duivel de schuld van mijn ongeluk

Bescherm me in het warme idee van een hemel

Waarvoor het de moeite waard is om geleden te hebben

Er zijn verlangens die momenten willen zijn

Er zijn verliezen die wachten op tijd om ze goed te maken

Er is geen grootheid die deze intense pijn meet

Noch woorden noch verzen die dit definiëren

Ik hoopte dat het beter zou worden, maar nee.

Ik heb alle schijnbewegingen al geprobeerd om de oplossing te vinden

Dat ik zelfmoord wilde plegen, misschien was dat wel het beste

Het slechte is om te willen leven en in deze situatie te zijn

Ik wil nieuwe pijnen die minder pijn doen

Dat degenen die liggen ingekapseld in mijn boezem

Mijn ziel schreeuwt om nieuws dat verdringt

Dit eeuwige kwetsende dagelijkse leven

Voor eeuwig en altijd verkloot

Vijand van onontvangen liefde

Ik benijd het anorganische en zijn dood

Welnu, zijn afwezige toestand voelt niet als martelaarschap

Vrij in dromen, zonder ze te veroordelen

Lucide dromer, gestoorde lever

Ik recreëer in fantasieën en ik ontwijk;

Leugenaar, kunstenaar van zelfbedrog

Ik zegen mijn droomvrijheid

Zoals de verlamde als hij vliegt en loopt

Alleen daarin voel ik me moedig

Verdoofd in de mentale normaliteit van een utopie

Ik wil nieuwe pijnen die minder pijn doen

Dat degenen die liggen ingekapseld in mijn boezem

Mijn ziel schreeuwt om nieuws dat verdringt

Dit eeuwige kwetsende dagelijkse leven

Voor eeuwig en altijd verkloot

Vijand van onontvangen liefde

Ik benijd het anorganische en zijn dood

Welnu, zijn afwezige toestand voelt niet als martelaarschap

Voor eeuwig en altijd verkloot

Vijand van onontvangen liefde

Ik benijd het anorganische en zijn dood

Welnu, zijn afwezige toestand voelt niet als martelaarschap

Voor eeuwig en altijd verkloot

Vijand van onontvangen liefde

Ik benijd het anorganische en zijn dood

Welnu, zijn afwezige toestand voelt niet als martelaarschap