Contando Los Segundos - Solitario

Ya he intentao' más de una vez salir del laberinto

Y si siempre me pierdo será porque siempre hago lo mismo

Y yo estoy aquí solo de momento

Soplando este dado antes de que me lo sople el viento

Y se lo lleve, a la velocidad de un tren

Como aquel que vino cuando yo no estaba en el andén

Y esos chavales son felices

Saliendo to' los días, yo no salgo en to' el verano y eso es triste

Veo vuestras putas fotos en instagram

Con la tristeza de mirar tras la dureza del cristal

Con el que veo al vida de otros cómo pasa

Y la mía desvanecerse un poco más

Con la añoranza de aquello que nunca tuve

Nunca fui feliz aunque flotase en una nube

Porque la lluvia me hizo caer en un mundo hostil

Que comenzaba cada lunes

Y yo aquí solo

Contando los segundos me deslizo por el folio

Como un pensador que siempre se hastía de sí mismo

Y acaba culpándose hasta de lo que no hizo

Cómo ese brote de verdor

En una planta mustia cuya vida se acabó

Y lo que queda de ella no es más que un resquicio

Cómo esa melodía que perdiose en el bullicio

Callen sus voces si no tienen que decirme

El mundo es sordomudo y por eso no puede oírme

Algunas voces tenues gritan sin ser escuchadas

Chica sorbeme la vida o tómatela a cucharadas

Llevo todo el puto día escribiendo

Y si aún no me he vuelto loco será que me estoy volviendo

Y no sé qué va a ser de mí si sigo en este trance

Déjame salir de aquí, vida perra dame un chance

O dame un arma y balas de su calibre

Es la única forma que concibo de ser libre

Si la libertad se basa en el escape

De un mundo en forma de jaula, o hasta que el tiempo te mate

La muerte como única forma de hallar calma

Y disipar la soledad de este cuerpo junto a mi alma

Con el precio de no volver a vivirla

Prefiero seguir vivo aún sabiendo que esto no es vida

Y yo aquí solo

Contando los segundos me deslizo por el folio

Como un pensador que siempre se hastía de sí mismo

Y acaba culpándose hasta de lo que no hizo

Cómo ese brote de verdor

En una planta mustia cuya vida se acabó

Y lo que queda de ella no es más que un resquicio

Ik heb al meer dan eens geprobeerd om uit het doolhof te komen

En als ik altijd verdwaal, is dat omdat ik altijd hetzelfde doe

En ik ben hier alleen voor het moment

Deze dobbelsteen blazen voordat de wind hem naar mij toe blaast

En neem het mee, met de snelheid van een trein

Zoals degene die kwam toen ik niet op het perron stond

En die kinderen zijn blij

Elke dag uitgaan, ik ga niet de hele zomer de deur uit en dat is jammer

Ik zie je verdomde foto's op instagram

Met de droefheid van het kijken door de hardheid van het glas

Waarmee ik het leven van anderen zie hoe het voorbij gaat

En de mijne vervagen wat meer

Met het verlangen naar wat ik nooit heb gehad

Ik was nooit gelukkig, ook al dreef ik op een wolk

Omdat de regen me in een vijandige wereld deed vallen

dat begon elke maandag

En ik hier alleen

De seconden tellend schuif ik over het folio

Als een denker die zichzelf altijd beu werd

En uiteindelijk geeft hij zichzelf de schuld van wat hij niet heeft gedaan

Zoals die groene knop

In een verwelkte plant wiens leven voorbij is

En wat er van haar over is, is slechts een maas in de wet

Hoe die melodie die verloren ging in de drukte

Leg uw stemmen het zwijgen op als u het mij niet hoeft te vertellen

De wereld is doof en daarom kan ze mij niet horen

Sommige vage stemmen schreeuwen ongehoord

Meisje drink mijn leven of neem het bij de lepel

Ik ben de hele dag aan het schrijven geweest

En als ik nog niet gek ben geworden, is dat omdat ik gek aan het worden ben

En ik weet niet wat er van mij zal worden als ik in deze trance blijf

Laat me hier weg, bitch life geef me een kans

Of geef me een geweer en kogels van jouw kaliber

Het is de enige manier waarop ik me kan voorstellen dat ik vrij ben

Als vrijheid gebaseerd is op ontsnapping

Van een kooiwereld, of totdat de tijd je doodt

De dood als de enige manier om rust te vinden

En verdrijf de eenzaamheid van dit lichaam naast mijn ziel

Met de prijs om het niet meer te leven

Ik geef er de voorkeur aan in leven te blijven, ook al weet ik dat dit geen leven is

En ik hier alleen

De seconden tellend schuif ik over het folio

Als een denker die zichzelf altijd beu werd

En uiteindelijk geeft hij zichzelf de schuld van wat hij niet heeft gedaan

Zoals die groene knop

In een verwelkte plant wiens leven voorbij is

En wat er van haar over is, is slechts een maas in de wet