Золушка - Сергей Трофимов

Милой Золушке было на вид восемнадцать,

А может чуть меньше того.

Мне её было жаль и желанье остаться

Возникло превыше всего.

Я ей что-то шептал, благородно взирая

На всю её хрупкую стать,

Что-то плёл о высоком, чуть-чуть привирая,

А как тут нельзя не соврать.

И она на глазах превращалась в принцессу,

А я в идиота, увы,

Здесь мужчины слабей в отношеньи процесса

Потери своей головы.

И когда мои губы почуяли жажду

Вкусить её трепетных губ,

Всё свершилось и было не так уж и важно

Всё то, что творилось вокруг.

Я очнулся, как будто облили водою,

С трудом устояв на земле.

Ну, а Золушка стала как слесарь в запое,

А я как макет для рукопашного боя.

Потом она матом сказала плохое

И скрылася вдаль на метле.

Скрылася вдаль на метле…

Скрылася вдаль на метле…

Скрылася вдаль на метле…

Lieve Assepoester leek achttien,

Of misschien wat minder.

Ik had medelijden met haar en het verlangen om te blijven

Het is bovenal ontstaan.

Ik fluisterde iets tegen haar, nobel kijkend

Voor al haar fragiele worden,

Iets geweven over de hoge, een beetje vezel,

En hoe kun je hier niet liggen.

En voor onze ogen veranderde ze in een prinses,

En ik ben een idioot, helaas,

Hier zijn mannen zwakker in relatie tot het proces

Je hoofd verliezen.

En toen mijn lippen dorstig voelden

Proef haar trillende lippen,

Alles gebeurde en het was niet zo belangrijk

Alles wat er in de buurt gebeurde.

Ik werd wakker alsof ik overgoten was met water,

Met moeite op de grond staan.

Nou, Assepoester werd als een slotenmaker in een drinkgelag,

En ik ben als een model voor man-tegen-man gevechten.

Toen zei ze slechte dingen

En ze verdween in de verte op een bezemsteel.

Verstopt op een bezemsteel...

Verstopt op een bezemsteel...

Verstopt op een bezemsteel...