Я привык улыбаться людям - Сергей Трофимов

Пусть говорят, будто счастлив только глупец,

Что лишь в беде да напасти Божий венец,

И лишь в осеннем ненастье видит отраду мудрец.

Выходит, я – безнадежный, круглый дурак,

Поскольку счастлив безбожно и просто так,

Живу цветком придорожным небу бескрайнему в такт.

Я привык улыбаться людям как знакомым своим.

Счастье – это как торт на блюде, одному не справиться с ним.

Я привык улыбаться людям, и быть может вполне,

В час, когда я несчастлив буду, кто-то улыбнется мне.

Пусть говорят, что не стало верных друзей,

Что до обидного мало щедрых людей,

Что даже конь с пьедестала прыгнет за сотку рублей.

А я встречал бескорыстных верных во всем,

По-детски светлых и чистых в сердце своем,

Наверно, просто нам близко то, чем мы сами живем.

Я привык улыбаться людям как знакомым своим.

Счастье – это как торт на блюде, одному не справиться с ним.

Я привык улыбаться людям, и быть может вполне,

В час, когда я несчастлив буду, кто-то улыбнется мне.

Может, это смешно, может, это грешно, но

Я привык улыбаться людям как знакомым своим.

Счастье – это как торт на блюде, одному не справиться с ним.

Я привык улыбаться людям, и быть может вполне,

В час, когда я несчастлив буду, кто-то улыбнется мне.

Кто-то улыбнется мне, кто-то улыбнется мне.

Laat ze zeggen dat alleen een dwaas gelukkig is

Dat alleen in moeilijkheden en Gods kroon aanvallen,

En alleen in het slechte herfstweer ziet de wijze vreugde.

Blijkt dat ik een hopeloze, ronde dwaas ben

Want goddeloos gelukkig en zomaar,

Ik leef als een bloem langs de weg naar de grenzeloze hemel in de tijd.

Ik lachte altijd naar mensen alsof het mijn kennissen waren.

Geluk is als een taart op een bord, je kunt het niet alleen aan.

Ik ben gewend om naar mensen te glimlachen, en misschien best wel,

Op het uur dat ik ongelukkig ben, zal iemand naar me glimlachen.

Laat ze zeggen dat er geen echte vrienden zijn,

Wat betreft de beledigende paar gulle mensen,

Dat zelfs een paard van een voetstuk honderd roebel zal springen.

En ik ontmoette onbaatzuchtige trouw in alles,

Kinderlijk helder en puur in zijn hart,

Waarschijnlijk zijn we gewoon dicht bij wat we zelf leven.

Ik lachte altijd naar mensen alsof het mijn kennissen waren.

Geluk is als een taart op een bord, je kunt het niet alleen aan.

Ik ben gewend om naar mensen te glimlachen, en misschien best wel,

Op het uur dat ik ongelukkig ben, zal iemand naar me glimlachen.

Misschien is het grappig, misschien is het zondig, maar

Ik lachte altijd naar mensen alsof het mijn kennissen waren.

Geluk is als een taart op een bord, je kunt het niet alleen aan.

Ik ben gewend om naar mensen te glimlachen, en misschien best wel,

Op het uur dat ik ongelukkig ben, zal iemand naar me glimlachen.

Iemand lacht naar mij, iemand lacht naar mij.