Сен-Женевьев - Сергей Трофимов

Сен-Женевьев, в предместии Парижа.

Где по весне каштаны в розовом цвету.

Седое солнце опускается чуть ниже

Чтоб поклониться православному кресту…

Там, на земле, лежат побатальонно

Кавалергарды, юнкера и казаки,

За веру русскую поднявшие знамёна,

За честь Отечества шагнувшие в штыки.

Припев:

А чуть вдали — Париж, объят весною.

Хмельной апрель пьянит, как лёгкий брют.

На Ривали, в бутИках, мода на льняное.

И в «ОперА» Стравинского дают…

И ветерок в изгибах улиц узких,

Как первый вздох проснувшейся любви,

Летит к садам, где так, совсем по-русски,

Поют, как там, где вешние дороги

Непроходимы, непролазны и глухи.

К заблудшим странникам, взывающим о Боге,

Который этот край оставил за грехи…

И где судьба гонимых правды ради,

Звездой полночной озаряет путь

К Святой Руси, единственной награде,

Когда-нибудь, даст Бог, когда-нибудь…

Saint Genevieve, aan de rand van Parijs.

Waar in het voorjaar de kastanjes roze zijn.

De grijze zon zakt wat lager

Buigen voor het orthodoxe kruis...

Daar, op de grond, liggen ze in bataljons

Cavalier bewakers, jonkers en Kozakken,

Het heffen van de banners voor het Russische geloof,

Voor de eer van het vaderland gingen ze in vijandschap.

Refrein:

En een beetje ver weg - Parijs, omarmd door de lente.

Bedwelmende april bedwelmt als een lichte brut.

Op Rivali, in boetieks, is linnen in de mode.

En in Stravinsky's "Opera" geven ze ...

En de wind in de bochten van de smalle straatjes,

Als de eerste ademtocht van ontwaakte liefde,

Het vliegt naar de tuinen, waar het zo is, heel in het Russisch,

Ze zingen, zoals waar de lentewegen zijn

Onbegaanbaar, onbegaanbaar en doof.

Aan de verloren zwervers die om God roepen,

Wie verliet dit land voor zonden...

En waar is het lot van de vervolgden omwille van de waarheid,

Een middernachtster verlicht het pad

Aan Heilig Rusland, de enige beloning,

Op een dag, als God het wil, op een dag...