Песня о Ленине - Сергей Трофимов

Я не помню Ленина живьём,

Я его застал уже холодным.

Говорят, был дерзким пацаном,

Поимел державу принародно.

Отнял у богатых кошельки

И подвел под новые понятия:

Дескать, все отныне босяки —

Вот такая, значит, демократия.

Маленький, картавый, без волос,

Без конца по тюрьмам ошивался.

Видно, там несладко довелось,

Говорят, чернильницей питался.

Десять лет торчал на Колыме,

Партизанил в питерских болотах,

А потом метнулся по зиме

За бугром подтягивать босоту.

Женщин он к себе не допускал —

Все боялся, что менты банкуют.

Он, конечно, жутко тосковал,

Съест чернила и сидит, тоскует.

Но однажды в питерских Крестах

Ленин встретил каторжанку Надю,

Тоже вся на шифре, в кандалах —

Вот и поженилися не глядя.

Он Надюхе спуску не давал,

Так сказать, держал всегда на стрёме,

Сам удачно банки обувал,

Надя знала фарт на ипподроме,

В общем, жили воровской семьёй,

Вечерами резались в картишки.

Только вот о жизни половой

Вова беспокоился не слишком.

Как он мог Надюхе рассказать,

Как в далеком магаданском крае

При морозе минус сорок пять

Он по снегу полз от вертухаев,

Как, отняв ладони от лица,

Плакали навзрыд оленеводы…

Нет у революции конца!

Отдала, однако, за свободу.

От судьбы приняв такой удел,

Вова стал чудить и куролесить,

Прокатился дикий беспредел

По российским городам и весям,

Расстреляли тысячи людей,

У живых отняли пропитанье.

Вона как бывает у вождей,

Если он не вождь в интимном плане.

А теперь он вон, в гробу лежит,

Может, помер, может, притворился.

Он ведь, гад, живее всех живых,

Не, ну вона как в гробу-то сохранился.

Может быть, гореть ему в аду,

Но пока для всех, на всякий случай,

Пусть он будет лучше на виду,

Вдруг еще чего-нибудь отчебучит…

Ik herinner me Lenin niet levend

Ik vond hem al koud.

Ze zeggen dat hij een brutale jongen was

Hij verkrachtte de staat publiekelijk.

Nam de portefeuilles van de rijken

En vatte het samen onder nieuwe concepten:

Zeg, vanaf nu is iedereen zwervers -

Dit is wat democratie betekent.

Klein, burry, geen haar,

Hij zwierf eindeloos door de gevangenissen.

Blijkbaar was het daar niet gemakkelijk,

Ze zeggen dat hij inkt heeft gegeten.

Tien jaar vast in Kolyma,

Partizanil in de moerassen van St. Petersburg,

En toen door de winter gehaast

Trek de blote voeten achter de heuvel omhoog.

Hij stond geen vrouwen toe bij hem -

Iedereen was bang dat de politie aan het bankieren was.

Natuurlijk was hij vreselijk verdrietig,

Eet inkt en zit, verlangend.

Maar op een dag in St. Petersburg Crosses

Lenin ontmoette de veroordeelde Nadya,

Ook allemaal in cijfer, in boeien -

Dus trouwden ze zonder te kijken.

Hij liet Nadyakha niet in de steek,

Om zo te zeggen, hij bleef altijd op de uitkijk staan,

Ik heb de banken zelf succesvol beschoeid,

Nadia kende geluk op de hippodroom,

Over het algemeen leefden ze als een dievenfamilie,

'S Avonds knippen ze in kaarten.

Alleen over het seksuele leven

Vova maakte zich niet al te veel zorgen.

Hoe kon hij Nadyukha . vertellen

Zoals in de verre Magadan-regio

Bij vorst min vijfenveertig

Hij kroop door de sneeuw van bewakers,

Hoe, door je handen van je gezicht te halen,

De rendierherders huilden bitter...

Er komt geen einde aan de revolutie!

Ik gaf het echter weg voor vrijheid.

Na zo'n lot van het lot te hebben aanvaard,

Vova begon raar te doen en trucjes uit te halen,

Wilde chaos geveegd

Door Russische steden en dorpen,

Duizenden mensen werden doodgeschoten

Eten werd weggenomen van de levenden.

Daar, zoals het met leiders gebeurt,

Als hij geen leider is op een intieme manier.

En nu is hij buiten, in een kist,

Misschien stierf hij, misschien deed hij alsof.

Hij is tenslotte een klootzak, meer levend dan alle levenden,

Nee, het is alsof het in een kist is bewaard.

Misschien moet hij branden in de hel

Maar voor nu, voor iedereen, voor het geval dat,

Laat hem beter in het zicht zijn

Plots klinkt er iets anders...