О любви - Сергей Трофимов

Когда по весне сойдут снега

И реки взломают лёд

Забытая в нуждах и долгах

На землю любовь придёт.

В поношенных джинсах, босиком,

В горошинку рукава

И станет искать с надеждой в ком

Её благодать жива.

В толпе занятых собой людей

Не узнанная ни кем

Она побредёт с ромашкой лесной в руке.

Пойдёт мимо банков-бутиков,

Меняющих жизнь на бренд.

Охранник ей вслед нахмурит бровь

И спросит прописку мент.

В церковной ограде постоит,

Как-будто незваный гость.

О чём-то нездешнем загрустит,

Что было и не сбылось

И весь этот мир давно больной

Неверием в благодать

Заставит её одну без вины страдать.

И если её ты встретишь вдруг

Неведомо где и как.

Возьми из её усталых рук

Один лепесток цветка.

Пусть тяжесть его сильней тебя

Во множество тысяч раз.

За ношу твою Всевышний сполна воздаст.

Als de sneeuw smelt in de lente

En de rivieren zullen het ijs breken

Vergeten in behoeften en schulden

Liefde zal naar de aarde komen.

In versleten spijkerbroek, blootsvoets,

Polka dot mouwen

En hij zal met hoop zoeken in wie?

Haar genade leeft voort.

In een menigte van drukke mensen

Wordt door niemand herkend

Ze zal ronddwalen met een wilde kamille in haar hand.

Zal langs boutique banken gaan,

Levens veranderen voor een merk.

De bewaker kijkt haar fronsend na

En hij vraagt ​​een verblijfsvergunning aan.

Het zal in het kerkhek staan,

Als een ongenode gast.

Over iets onaards verdrietigs,

Wat is er gebeurd en is niet uitgekomen

En deze hele wereld is al lang ziek

Ongeloof in genade

Laat haar lijden zonder schuldgevoel.

En als je haar plotseling ontmoet

Waar en hoe is niet bekend.

Neem het uit haar vermoeide handen

Een bloemblaadje.

Laat zijn gewicht sterker zijn dan jij

Vele duizenden keren.

Voor uw last, zal de Almachtige volledig terugbetalen.