Боже, какой пустяк - Сергей Трофимов

Я вижу небо, в нем тишина,

Я поднимаюсь к небу, еле дыша.

И вдруг понимаю — это во мне душа.

Странное дело, это моя душа.

Как нелепо жить вниз головой,

Когда такое небо есть надо мной.

И кажется, звезды можно достать рукой.

Я и не ведал, что этот мир такой.

Боже, какой пустяк

Сделать хоть раз что-нибудь не так.

Выкинуть хлам из дома

И старых позвать друзей.

Но что-то всерьез менять

Не побоясь в мелочах потерять

Свободно только небо

Над головой моей.

Я был богом в прошлую ночь,

Я отыскал дорогу и выбежал прочь.

Богом стать просто, если уже не в мочь.

И не над чем плакать дом покидая в ночь.

Но оказалось даже тогда,

Что все дороги света ведут в никуда.

И даже когда под ногами блестит вода.

Бог просто не может странником быть всегда.

Припев.

Я поднимаю свой воротник,

Ругаю дождь и слякоть, будто старик.

Бегу за толпою, видно уже привык.

И в памяти небо как нереальный блик.

Но однажды мне станет легко,

И будет все неважно и далеко.

Меня примет небо в свой неземной покой.

И я стану просто облаком над рекой.

Припев.

Ik zie de lucht, er is stilte in,

Ik stijg naar de hemel, nauwelijks ademhalend.

En plotseling begrijp ik - dit is mijn ziel.

Vreemd, dit is mijn ziel.

Hoe belachelijk om ondersteboven te leven,

Als er zo'n hemel boven me is.

En het lijkt erop dat de sterren met de hand kunnen worden bereikt.

Ik wist niet eens dat deze wereld zo was.

God, wat een verspilling

Doe een keer iets verkeerd.

Gooi afval het huis uit

En nodig oude vrienden uit.

Maar er verandert iets serieus

Niet bang om in kleinigheden te verliezen

Alleen de lucht is vrij

Boven mijn hoofd.

Ik was god gisteravond

Ik vond een manier en rende weg.

Het is gemakkelijk om een ​​God te worden, als je dat niet kunt.

En er is niets om over te huilen als je 's nachts het huis verlaat.

Maar ook toen bleek het

Dat alle wegen van de wereld nergens heen leiden.

En zelfs als het water onder je voeten glinstert.

God kan gewoon niet altijd een zwerver zijn.

Refrein.

Ik steek mijn kraag op

Ik scheld de regen en sneeuwbrij uit als een oude man.

Ik ren achter de menigte aan, blijkbaar al gewend.

En in herinnering is de lucht als een onwerkelijke schittering.

Maar op een dag zal het gemakkelijk voor me worden,

En alles zal onbelangrijk en ver weg zijn.

De hemel zal me opnemen in zijn onaardse vrede.

En ik zal slechts een wolk boven de rivier worden.

Refrein.