Я видел его мгновение - Руставели

Я видел его мгновение

Через мокрое стекло автобуса

Было хреновое настроение,

Но я понял, что ему ещё хуже

Шел ливень, жёсткий и громкий,

Тёмная ночь, последний автобус,

Он одиноко сидел на остановке

И, наверное, до сих пор ещё там…

Рядом, бутылка пива пустая,

Сам он, как видно, алкоголик конченый

Лет тридцати пяти, сорока… не старый

Вдруг мысль: как он дошёл до этого?

Ведь когда-то его любили,

Да и он, наверное, тоже,

А сейчас он — паразит общества,

Ненужный никому совершенно…

Не знаю, зачем я об этом,

Просто внутри что-то вздрогнуло

Ведь каждый из нас опуститься может,

А как далеко — никому неизвестно…

P. S. он тоже не знал…

Ik zag hem even

Door het natte glas van de bus

Het was een slecht humeur

Maar ik realiseerde me dat hij nog erger was

Het regende hard en luid

Donkere nacht, laatste bus

Hij zat alleen bij de bushalte

En waarschijnlijk nog steeds...

In de buurt, een lege fles bier,

Hij is blijkbaar zelf een alcoholist.

Ongeveer vijfendertig, veertig ... niet oud

Opeens de gedachte: hoe komt hij hieraan?

Immers, toen hij eenmaal geliefd was,

Ja, en hij, waarschijnlijk ook,

En nu is hij een parasiet van de samenleving,

Voor niemand onnodig...

Ik weet niet waarom ik het hierover heb

Net binnen huiverde er iets

We kunnen tenslotte allemaal ten onder gaan,

En hoe ver - niemand weet ...

P.S. hij wist het ook niet...