Следы на песке - Руставели, Санчес

Как часто поднимаем мы голову ввысь, как часто говорим: «Остановись, мгновение».

Среди усталых лиц мегаполиса, мы растворились в буднях, нас унесло течение.

Нами потеряно что-то внутри, мы так одиноки в этой толпе, слышишь?

Давно стали памятью эти детские дни, огни доброты слою золою дышат.

И нам отсюда никуда не сбежать, тем плача побег не в наших правилах.

Мы рождены тут и будем здесь умирать, Богом забытые, чёртом оставлены.

Город манит словно магнит, наши души ледяны и суровы.

Кто умрёт здесь, кто будет убит, наплевать появятся новые.

Припев:

Мы дерёмся за то чего нет, тратя жизнь на поиски веры.

Ищем только вопрос и ответ, мы за были где свет.

Мы всё старше, наш волос седее, мысли туже, голос грубее.

И нет края нашей тоске, мы следы на песке.

Следы на песке, волнами смоет вода, кто мы откуда и потом отправимся куда.

В какие города, к каким берегам, и каким преклоняться Богам.

Нам тут, нам тут, не долго осталось, ведь эта эпоха лишь крошечная малость.

Это как для океана — капля воды.

Мы просто гости наследившие в времени, что есть водоворот.

В виде разлома плит тектонических пород, в виде океанов кратеров метеоритов,

Которые упали и те что на орбитах.

Скопление галактик, звёздного пути, мы одиноки или есть кого найти.

По пути от млечного до бесконечного, нам осталось малость длинною в вечность.

Припев:

Мы дерёмся за то чего нет, тратя жизнь на поиски веры.

Ищем только вопрос и ответ, мы за были где свет.

Мы всё старше, наш волос седее, мысли туже, голос грубее.

И нет края нашей тоске, мы следы на песке.

Мы все умрём и время не остановить, на что мы тратим жизнь, когда прервётся

нить.

Что мы оставим тем кто после нас, банальные вопросы сводят нас с ума.

Ищем спасение в Боге, продолжая ненавидеть, всегда считая правыми только лишь

себя.

С обидой помня только то, что разделило нас, забыв основу основ,

что мы одна семья.

Что для тебя цвет кожи, нация, религия, когда этот человек и он твой брат.

Откуда родом злая ненависть спроси себя, достойны ли мы рая, когда мы творим ад.

Послушай свой сердце, если есть оно, ты не услышишь вопрос, но будет дан ответ.

Кто ищет, тот найдёт — это проверено, всегда будь светом и обретёшь свет.

Припев:

Мы дерёмся за то чего нет, тратя жизнь на поиски веры.

Ищем только вопрос и ответ, мы за были где свет.

Мы всё старше, наш волос седее, мысли туже, голос грубее.

И нет края нашей тоске, мы следы на песке.

Hoe vaak heffen we ons hoofd op, hoe vaak zeggen we: "Stop, even."

Tussen de vermoeide gezichten van de metropool verdwenen we in het dagelijks leven, we werden meegesleept door de stroming.

We hebben iets verloren van binnen, we zijn zo alleen in deze menigte, hoor je?

Deze kinderjaren zijn lang een herinnering geworden, de vuren van vriendelijkheid ademen met een laag as.

En we kunnen hier niet ontsnappen, dus huilen om te ontsnappen staat niet in onze regels.

We zijn hier geboren en we zullen hier sterven, vergeten door God, verlaten door de duivel.

De stad wenkt als een magneet, onze zielen zijn ijskoud en hard.

Wie zal hier sterven, wie zal worden gedood, het maakt niet uit dat er nieuwe zullen zijn.

Refrein:

We vechten voor iets dat niet bestaat, we besteden ons leven aan het zoeken naar geloof.

We zijn alleen op zoek naar een vraag en een antwoord, we zijn geweest waar het licht is.

We worden ouder, ons haar is grijzer, onze gedachten zijn strakker, onze stem is ruwer.

En er komt geen einde aan ons verlangen, we zijn voetafdrukken in het zand.

Voetafdrukken in het zand, golven zullen wegspoelen van wie we zijn en dan gaan we waarheen.

Naar welke steden, naar welke kusten, en wat de goden te aanbidden.

We zijn hier, we zijn hier, niet lang meer, want dit tijdperk is maar een heel klein beetje.

Het is als een druppel water in de oceaan.

Wij zijn gewoon gasten die in de tijd hebben geërfd dat er een whirlpool is.

In de vorm van een breuk in platen van tektonische rotsen, in de vorm van oceanen van meteorietkraters,

Die viel en die in banen.

Een cluster van sterrenstelsels, een sterrenpad, zijn we alleen of moeten we iemand vinden.

Op de weg van het melkachtige naar het oneindige blijft er een stukje eeuwigheid over.

Refrein:

We vechten voor iets dat niet bestaat, we besteden ons leven aan het zoeken naar geloof.

We zijn alleen op zoek naar een vraag en een antwoord, we zijn geweest waar het licht is.

We worden ouder, ons haar is grijzer, onze gedachten zijn strakker, onze stem is ruwer.

En er komt geen einde aan ons verlangen, we zijn voetafdrukken in het zand.

We gaan allemaal dood en de tijd kan niet worden gestopt, waar besteden we ons leven aan als het stopt?

een draad.

Wat zullen we achterlaten voor degenen die na ons komen, banale vragen maken ons gek.

We zoeken verlossing in God, blijven haten en denken altijd alleen aan het goede

mezelf.

Met wrok, alleen herinnerend wat ons verdeelde, het fundament van de fundamenten vergetend,

dat we één familie zijn.

Wat is huidskleur, natie, religie voor jou als deze persoon en hij je broer is.

Waar komt kwade haat vandaan, vraag jezelf af of we de hemel waard zijn als we de hel creëren.

Luister naar je hart, als er een is, zul je de vraag niet horen, maar het antwoord zal worden gegeven.

Hij die zoekt zal vinden - dit is geverifieerd, wees altijd het licht en je zult het licht vinden.

Refrein:

We vechten voor iets dat niet bestaat, we besteden ons leven aan het zoeken naar geloof.

We zijn alleen op zoek naar een vraag en een antwoord, we zijn geweest waar het licht is.

We worden ouder, ons haar is grijzer, onze gedachten zijn strakker, onze stem is ruwer.

En er komt geen einde aan ons verlangen, we zijn voetafdrukken in het zand.