Кукушка (feat. гр. Кино) - Руставели, Многоточие

«Солнце моё, взгляни на меня!

Моя ладонь превратилась в кулак.

И если есть порох — дай огня!

«Вот так!»

«Сколько недописанных песен пылится в моём столе?

Хватит ли мне сил остаться в этой игре?»

Без правил, когда вокруг острые грани

Теребят прежние раны, а дали пугают.

Я вижу волчьи оскалы на месте некогда лиц,

Новые тираны порождают новых убийц,

Новое время искажает прежние формы

И то, что было недопустимо, теперь норма.

Я не Бог и боль помню в гиене огненной,

Ищу свет истинный, доподлинный.

Душой подорванный, но пока не сломленный,

На перекрёстке миров среди смыслов и слов.

Берегу своё я в мире подделок и копий,

На закате эпохи, среди психозов и фобий,

Сжав кулаки, добро в сердце храня,

Жду перемен в свете нового дня.

«Солнце моё, взгляни на меня!

Моя ладонь превратилась в кулак.

И если есть порох — дай огня!

Вот так!»

«Кто пойдёт по пути, на котором ты будешь один?

От колыбели до седин, кто был собой самим?»

Среди опавших листьев, в пыли завистливых слов,

Слепых людей, не могущих жить без оков.

Мира снов, ты думал, этот мир не таков,

Тогда будь готов снова к слову основы основ.

Ложь вокруг и это тёмное дело,

Системе не нужна твоя душа, ей нужно молчаливое тело.

Нет веры, нет любви и надежды:

«Значит, ты уже труп, мой друг, или был им и прежде!»

Тьма поглощает первые подбитые пешки,

Все остальные под мушкой между орлом и решкой.

Это новый порядок в огне пророчества,

«Стань многим для многих в век одиночества!

Живи в реальности светом, а не как будто и мутно,

Открывай глаза, скоро утро!»

«Солнце моё, взгляни на меня!

Моя ладонь превратилась в кулак.

И если есть порох — дай огня!

Вот так!»

Порой кажется, что наша жизнь как полёт,

Полёт над тем, чего нет.

Но даже пролетая над гнездом кукушки, будь светом…

“Mijn zon, kijk naar mij!

Mijn hand veranderde in een vuist.

En als er buskruit is - geef vuur!

"Zoals dit!"

“Hoeveel onvoltooide nummers liggen stof te vergaren op mijn bureau?

Ben ik sterk genoeg om in dit spel te blijven?”

Zonder regels, als er scherpe randen zijn

Ze trekken aan de oude wonden, maar de afstanden beangstigen.

Ik zie wolf grijnzen in de plaats van eens gezichten,

Nieuwe tirannen brengen nieuwe moordenaars voort

Nieuwe tijd vervormt oude vormen

En wat onaanvaardbaar was, is nu de norm.

Ik ben God niet en ik herinner me de pijn in de vurige hyena,

Ik ben op zoek naar het ware licht, authentiek.

Ziel ondermijnd, maar nog niet gebroken,

Op het kruispunt van werelden tussen betekenissen en woorden.

Ik bewaar de mijne in de wereld van vervalsingen en kopieën,

Aan het einde van een tijdperk, tussen psychosen en fobieën,

Bal je vuisten, houd het goede in je hart,

Wachten op verandering in het licht van een nieuwe dag.

“Mijn zon, kijk naar mij!

Mijn hand veranderde in een vuist.

En als er buskruit is - geef vuur!

Zoals dit!"

“Wie zal het pad bewandelen waar je alleen zult zijn?

Van de wieg tot het grijze haar, wie was hijzelf?

Tussen de gevallen bladeren, in het stof van jaloerse woorden,

Blinde mensen die niet zonder boeien kunnen leven.

Wereld van dromen, je dacht dat deze wereld niet zo was

Wees dan weer klaar voor het woord fundamentals of fundamentals.

Ligt rond en dit is een donkere materie,

Het systeem heeft je ziel niet nodig, het heeft een stil lichaam nodig.

Geen geloof, geen liefde en hoop:

"Dan ben je al een lijk, mijn vriend, of je was eerder!"

Duisternis overspoelt de eerste uitgeschakelde pionnen,

Al de rest onder de vlieg tussen kop en staart.

Het is een nieuwe orde in het vuur van de profetie

“Word velen voor velen in het tijdperk van eenzaamheid!

Leef in de werkelijkheid met licht, en niet alsof het bewolkt is,

Open je ogen, de ochtend komt eraan!

“Mijn zon, kijk naar mij!

Mijn hand veranderde in een vuist.

En als er buskruit is - geef vuur!

Zoals dit!"

Soms lijkt het alsof ons leven een vlucht is,

Vlucht over wat niet is.

Maar zelfs als je over het koekoeksnest vliegt, wees het licht...