Когда деревья были большими - Руставели, Санчес

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

В этих глазах горит огнём познаний жажда

Они ещё не знают, что не родятся дважды

Они пока что верят в доброту и слово

Что у таких же, как они, есть крыша дома

И мир красив и нежен, как улыбка мамы

И быть надо как папа, то есть самым-самым

Играя в игры, задумчиво смотря в окно

Как будто на мгновенье поняв, что им суждено

В мире людей, убивших в себе состраданье

Где мена справедливости — деньги и влияние

И доброта как метка на проклятых изгоях

И каждую секунду кто-то умирает в войнах

И год за годом, столетие за столетием

Меж молотом и наковальней, между кнутом и плетью

На нашей одинокой потерянной планете

Посреди срубленных деревьев умирают дети

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

Иногда, так хочется вернуться к истокам:

Это когда деревья были высокими

Когда край Земли представить было сложно,

А творить зло просто невозможно

Когда всё вокруг укрыто белой скатертью

Любовью истинной, равной сына к матери

Это когда добро заполняет все дни

И без оглядки ты готов отдать последнее

Отчего потом падают так низко?

И даже шёпотом не слышно близких?

И отражается эхом эхо воспоминаний

Где-нибудь на кухне в одиночестве на дне стакана,

Но уходить нам рано, мы ещё повоюем

И, где нет хода на таран, там проведём прямую

Без упрёка совести прийти к финальному

Дабы вернуть смысл к изначальному

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

Когда деревья были большими

Мы прятались в тени под ними

Мы как-то иначе любили

Мы смотрели вперёд и мечтали

Что счастье несут нам дали,

А не боли и печали

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet

De dorst brandt in deze ogen met het vuur van kennis

Ze weten nog niet dat ze niet twee keer geboren zullen worden

Ze geloven nog steeds in vriendelijkheid en het woord

Dat mensen zoals zij een dak in huis hebben

En de wereld is mooi en zachtaardig, als de glimlach van een moeder

En je moet net als papa zijn, dat wil zeggen, de allerbeste

Spelletjes spelen, bedachtzaam uit het raam kijken

Alsof ze zich een moment realiseerden dat ze voorbestemd waren

In de wereld van mensen die mededogen in zichzelf hebben gedood

Waar zijn de uitwisselingen van gerechtigheid - geld en invloed?

En vriendelijkheid is als een teken op de vervloekte verschoppelingen

En elke seconde sterft er iemand in oorlogen

En jaar na jaar, eeuw na eeuw

Tussen de hamer en het aambeeld, tussen de zweep en de zweep

Op onze eenzame verloren planeet

Kinderen sterven te midden van gekapte bomen

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet

Soms wil je echt terug naar de oorsprong:

Dit is toen de bomen hoog waren

Toen het einde van de aarde moeilijk voor te stellen was,

En kwaad doen is gewoon onmogelijk

Wanneer alles rondom is bedekt met een wit tafelkleed

Ware liefde, gelijk aan een zoon voor zijn moeder

Dit is wanneer goedheid alle dagen vult

En zonder achterom te kijken ben je klaar om het laatste te geven

Waarom dan zo laag vallen?

En zelfs fluisterend hoor je je dierbaren niet?

En echoot de echo van herinneringen

Ergens in de keuken alleen op de bodem van een glas

Maar het is te vroeg voor ons om te vertrekken, we zullen nog steeds vechten

En waar er geen manier is om te rammen, zullen we een rechte lijn trekken

Zonder gewetenswroeging tot de finale komen

Om de betekenis terug te brengen naar het origineel

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet

Toen de bomen groot waren

We verstopten ons in de schaduwen onder hen

We hielden op de een of andere manier van anders

We keken vooruit en droomden

Wat een geluk hebben ze ons gegeven,

En geen pijn en verdriet