В никуда - Руставели

Жизнь — загадка, вяло текущее мгновение;

Глаза смотрят в небеса как-будто ждут знамение.

И откровения, и понимания — навесьте с горкой мне,

Пожалуйста, — век буду вам признателен.

Некомфортабелен мой дух нетолерантен.

Не спрятать мне его, не завернуть в радужный фантик.

Не долго было детство Святым и солнечным —

Жизнь зарядила в Солнышко хлесто-хрипые с горлышка.

Как-будто бы вчера плетусь убитым со двора,

Как-будто бы вчера смахнул фигуры со стола.

«Все кончено» — кричу: «Не браты вы, а — змеи, шулера!»

Тот флаер play на слове, на деле — подлая игра.

Картинки повторяются, галопом прут года,

Тонет изувеченный дух в кармических долгах.

И как потерянный мальчишка, в чужих краях —

Ищу я свой корабль в прокуренных, шумных портах.

Припев:

Скопом, в никуда, уходят мои года —

С дерева жизни, смотри, словно листья падают вниз.

Скопом, в никуда, уходят мои года.

С дерева жизни, смотри, словно листья падают вниз.

Молчит старик, не трогает его лицо движение.

Он словно ветер, пытается поймать мгновение.

Уходит все — влечение, стремление;

Борьба с самим собой, с другими и с сомнениями.

Всё тлен!

С собою забирает в плен.

Все в прошлом, и в будущем нет перемен.

Осенний парк менял погоду по сто раз на дню,

Но вдруг застыл, даря секунды жизни старику.

— В чем смысл?

— спросил себя негромко он,

— За что я дрался?

— промчалось все будто сон.

Он был так часто пустым, ненужным поглощен —

И в одиночестве свой путь до конца прошел.

Ведь было все… И все исчезло в никуда;

И бесконечно далека теперь его зима.

Приходит и уходит жизнь в радости и боли,

И новые актеры исполнят старые роли.

Припев:

Скопом, в никуда, уходят мои года —

С дерева жизни, смотри, словно листья падают вниз.

Скопом, в никуда, уходят мои года.

С дерева жизни, смотри, словно листья падают вниз.

Скопом, в никуда, уходят мои года —

С дерева жизни, смотри, словно листья падают вниз.

Скопом, в никуда, уходят мои года.

С дерева жизни, смотри, словно листья падают, падают, падают.

Het leven is een raadsel, een loom moment;

Ogen kijken naar de hemel alsof ze wachten op een teken.

En onthullingen en begrip - hang met een dia voor mij,

Alsjeblieft, ik zal je voor altijd dankbaar zijn.

Ongemakkelijk, mijn geest is onverdraagzaam.

Verberg het niet voor mij, wikkel het niet in een regenboogwikkel.

De kindertijd was niet lang Heilig en zonnig -

Het leven stormde bijtend hees uit de nek de zon in.

Alsof ik gisteren dood van het erf wegliep,

Als gisteren veegde hij de stukken van de tafel.

"Het is allemaal voorbij" - roep ik: "Jullie zijn geen broers, maar slangen, scherpers!"

Die flyer is spelen op het woord, in feite een gemeen spel.

Foto's worden herhaald, galopperend de roede van het jaar,

De kreupele geest verdrinkt in karmische schulden.

En als een verloren jongen, in vreemde landen -

Ik zoek mijn schip in rokerige, lawaaierige havens.

Refrein:

En masse, naar nergens, mijn jaren gaan -

Kijk hoe de bladeren van de levensboom vallen.

In een menigte, naar nergens, verdwijnen mijn jaren.

Kijk hoe de bladeren van de levensboom vallen.

De oude man is stil, raakt zijn gezicht niet aan, de beweging.

Hij is als de wind, die het moment probeert te vangen.

Alles gaat weg - aantrekkingskracht, aspiratie;

Vecht met jezelf, met anderen en met twijfels.

Alles is afval!

Hij neemt hem gevangen met zich mee.

Alles is in het verleden, en er is geen verandering in de toekomst.

Herfstpark veranderde het weer honderd keer per dag,

Maar plotseling verstijfde hij en schonk de oude man seconden van leven.

- Wat is het punt?

vroeg hij zich zacht af,

- Waar heb ik voor gevochten?

Alles raasde voorbij als een droom.

Hij was zo vaak leeg, opgeslorpt door onnodige...

En alleen ging hij zijn weg naar het einde.

Alles was tenslotte... En alles verdween in het niets;

En nu is zijn winter oneindig ver weg.

Het leven komt en gaat in vreugde en pijn,

En nieuwe acteurs zullen oude rollen spelen.

Refrein:

En masse, naar nergens, mijn jaren gaan -

Kijk hoe de bladeren van de levensboom vallen.

In een menigte, naar nergens, verdwijnen mijn jaren.

Kijk hoe de bladeren van de levensboom vallen.

En masse, naar nergens, mijn jaren gaan -

Kijk hoe de bladeren van de levensboom vallen.

In een menigte, naar nergens, verdwijnen mijn jaren.

Kijk vanaf de levensboom hoe de bladeren vallen, vallen, vallen.