Сверху - Руставели

«Сжигай мосты, туши костёр,

Ломай всё то, что строилось годами!»

«Пляши вприсядку, пой сорванными связками

И попади в бой и в унисон бешенными плясками!»

«Схватись за душу крепко: обеими руками

И оттяни её сильней, на всю длину конечностей,

и рухни мясом обрыхлевшим на листик мечт,

Написанных затупленным карандашом.»

Они смеются, плачут и скрывают зависти нелепые,

но страшные моменты, как тот зайчонок, что бежит только вперёд,

Когда от фар убийц бухих, один лишь свет ему дорога,

Ведущая во тьму всю эту странную картину, ведь мы инны…

Она кричит мне, что я чист,

Но грязь нутра не очищается словесным душем.

Потёмки вынуждают зажигать свечу над этой, столь родной, став, ложкой.

Красиво плачем и надменно ждём удачи.

Теряем главное, а после платим внутренностями

И не просим сдачи.

Она бежит, эта дорога, вперед или назад.

«Какая на х*й разница,

когда в глазах одна, и та, бл*дь, странница?»

Здесь в переходах подземельных сломаны все лампы

И остановки пахнут похотью и терпким запахом дешевых духов.

«Ты убежишь, ты думаешь?

Хотелось бы!»

«Хотя, причём здесь ты?»

Ведь жизнь, вообще всегда для всех продумана

Товарищем оттуда, сверху.

"Verbrand de bruggen, blus het vuur,

Breek alles wat in de loop der jaren is opgebouwd!”

"Dans in een kraakpand, zing met gescheurde gewrichtsbanden

En ga de strijd aan en in harmonie met uitzinnige dansen!

“Grijp je ziel stevig vast: met beide handen

En trek er harder aan, over de volle lengte van de ledematen,

en instorten met los vlees op een blad van dromen,

Geschreven met een saai potlood."

Ze lachen, huilen en verbergen absurde jaloezie,

maar vreselijke momenten, zoals die haas die alleen maar vooruit rent,

Als hij uit de koplampen van dronken moordenaars komt, is alleen licht hem dierbaar,

Leidt naar de duisternis van dit hele vreemde beeld, omdat we herbergen zijn ...

Ze schreeuwt tegen me dat ik schoon ben

Maar het vuil van binnen wordt niet gereinigd door een verbale douche.

De duisternis dwingt je een kaars aan te steken hierover, zo lief, een lepel geworden.

We huilen mooi en arrogant wachten op geluk.

We verliezen het belangrijkste, en dan betalen we met de binnenkant

En we vragen niet om verandering.

Ze rent, deze weg, vooruit of achteruit.

"Wat is verdomme het verschil?

als er maar één in de ogen zit, en die verdomde zwerver?

Hier in de ondergrondse gangen zijn alle lampen kapot

En de haltes ruiken naar lust en de scherpe geur van goedkope parfum.

'Je zult weglopen, denk je?

Ik zou willen!"

'Maar waarom ben je hier?'

Het leven in het algemeen is immers altijd voor iedereen bedacht.

Kameraad van daar, van boven.