Узники быта - Руставели, ШZA

акутавшись в белый шарф чужих предрассудков,

Измеряем время в числах, а не поступками.

Редкие приступы совести в зрелом возрасте,

Хочется быть ближе к Богу вполне осознанно.

Пытаемся за ассигнацию приобрести святость,

Понимая, что до старости недолго осталось.

В панике кропим карты, не зная прикупа,

Узники быта, вечно голодное быдло…

Стилистика сложения строк подъездных пророков

Отдаёт гнильцой и однажды вылезет боком.

Вроде под одним Богом ходим, под одним небом,

Но тщеславие берёт своё и возводит стены.

Кто-то должен взять ответственность, начать действовать,

Разгребать последствия глобального бедствия.

И как всегда, кто угодно, но только не я,

Моя хата с краю, меня всё устраивает…

Травят, как собак, мы продолжаем улыбаться,

Совесть давно в ломбарде, зато в гостиной плазма.

В замкнутом пространстве роскоши и хамства,

Но иногда слышен шёпот «Господь, Пастырь мой…»

Значит, остались живые среди слепых, зависимых,

Значит, остались силы сохранить здравомыслие.

Есть бочка пороха, осталось лишь найти фитиль,

Но ветер не наполнит паруса, если на море штиль.

Припев:

За семью замками, за семью печатями

Революция в сознании — пора начать ее!

Не устану повторять снова и снова —

Сияй ярче солнца shine like supernova.

II куплет Руставели:

Собаки на цепи только лают громко,

Нет толка от струн ненастроенных.

Воды не текут вспять, уже не дать пять

И не сказать «прости"сошедшему с пути.

Кому-то половины жизни бывает мало,

Чтобы открыть глаза, дышать научиться.

А кто-то в двадцать два уже дошёл до финала —

Некуда спешить, не к чему стремиться.

Племя сутулых пленников четырёх стен,

Залипнувших в дисплее, не ждущих перемен,

Залипших и прокисших, в сети ушедших,

Потерянных для общества, себя, но не нашедших.

Дворы пусты, нет шума районных компаний,

Всё меньше вижу в городе граффити на зданиях.

Значит, пусто, значит, умирает урбан,

Мы раньше разрушали стены, теперь ставим их.

Маски на лицах, на именах, на чувствах,

И нет искусства выше, чем безрассудство.

И так становится грустно и мерзко,

Что кажется, у Бога в руках и впрямь разное тесто.

Нет, всё понятно, здесь каждый ищет своё место

И каждый выбирает для себя и по себе.

Но помнить надо: что завтра — точно неизвест

gewikkeld in een witte sjaal van andermans vooroordelen,

We meten tijd in cijfers, niet in acties.

Zeldzame gewetensaanvallen op volwassen leeftijd,

Ik wil heel bewust dichter bij God zijn.

We proberen heiligheid te verwerven voor een bankbiljet,

Beseffen dat de ouderdom niet ver weg is.

In paniek strooien we kaarten, zonder de terugkoop te kennen,

Gevangenen van het dagelijks leven, altijd hongerig vee ...

De stijl van het toevoegen van de regels van de toegangsprofeten

Het geeft rotheid af en op een dag zal het er zijdelings uitkomen.

Het lijkt erop dat we onder dezelfde God lopen, onder dezelfde hemel,

Maar ijdelheid eist zijn tol en bouwt muren.

Iemand moet verantwoordelijkheid nemen, actie ondernemen

Raken de gevolgen van een wereldwijde ramp op.

En zoals altijd, iedereen, maar ik niet,

Mijn hut staat aan de rand, alles past bij mij ...

Opgejaagd als honden, we blijven lachen

Het geweten zit al lang in het pandjeshuis, maar er is plasma in de woonkamer.

In een gesloten ruimte van luxe en onbeschoftheid,

Maar soms wordt er gefluisterd: "De Heer, mijn Herder..."

Er zijn dus overlevenden onder de blinde, afhankelijke,

Er zijn dus nog steeds krachten om gezond te blijven.

Er is een vat buskruit, het blijft alleen om een ​​pit te vinden,

Maar de wind zal de zeilen niet vullen als de zee kalm is.

Refrein:

Achter zeven sluizen, achter zeven zegels

Een revolutie in bewustzijn - het is tijd om ermee te beginnen!

Ik zal het niet moe worden steeds maar weer te herhalen -

Schijn helderder dan de zon schijnt als een supernova.

Vers II van Rustaveli:

Honden aan een ketting blaffen alleen luid

Ongestemde snaren hebben geen zin.

De wateren stromen niet terug, je kunt er geen vijf meer geven

En zeg geen "vergeef" tegen degenen die zijn afgedwaald.

Voor sommigen is de helft van het leven niet genoeg,

Leer ademen om je ogen te openen.

En iemand van tweeëntwintig heeft al de finale bereikt -

Er is nergens om te haasten, niets om naar te streven.

Een stam van gebogen gevangenen van de vier muren,

vast in het display, niet wachtend op verandering,

Vast en zuur, verdwenen in het net,

Verloren voor de samenleving, zichzelf, maar niet gevonden.

De werven zijn leeg, er is geen lawaai van de wijkbedrijven,

Ik zie steeds minder graffiti op gebouwen in de stad.

Dus het is leeg, dus de stad sterft uit,

Vroeger sloopten we muren, nu zetten we ze op.

Maskers op gezichten, op namen, op gevoelens,

En er is geen hogere kunst dan roekeloosheid.

En zo wordt het treurig en gemeen,

Het lijkt erop dat God echt ander deeg in handen heeft.

Nee, alles is duidelijk, hier zoekt iedereen zijn plekje

En iedereen kiest voor zichzelf en voor zichzelf.

Maar je moet onthouden: wat morgen precies onbekend is