Давно не ангел - Руставели

Она звала меня «милый»,

Но наткнулась на жесткие кузьминские вилы,

На перевод скотины,

Я помню те лютые зимы.

Когда мне хотелось лишь жалиться и *бать

И на все мне было класть с прибором,

С дворОм или двОром, ворОм или вОром,

Когда ты мертв душой, ты по-любому существуешь сором,

И каждый круг последний — первый из новых мук.

Хватай из первых рук:

Усталые глаза пьяных москвичек-сестричек, подруг,

Еще не совсем сук,

Но и уже не чистых,

Знаешь, если честно,

Это все уходит корнями куда-то в детство.

Мы уже были смолоду приучены к холоду,

А время лишь раздуло бурями насыпь,

Под которой эпоха увидела нас —

Правда прогнивших насквозь…

Припев:

Давно не ангел, падал так много раз,

Не гнушаюсь грязью измазанных масс,

И через призму темную от копоти фраз,

Смотри как сыпятся бревна из моих глаз!

Давно не ангел, падал так много раз,

Не гнушаюсь грязью измазанных масс,

И через призму темную от копоти фраз,

Смотри как сыпятся бревна из моих глаз!

Каждая песчинка хочет управлять бурей,

Глухой подсудимый ждет решенья немых судей,

Ум отрицает веру, вера отрицает ум,

Тяга к приключениям больше названных сумм.

А годы летят на бешенной скорости,

В прошлого пропасть падают сомнения с гордостью,

Я вижу грустные взгляды на местности —

Они ждали конца в декабре, теперь опять в неизвестности.

Мой мозг будто сепарирован, не знаю что лучше:

Быть одному или учиться выслушивать,

По-новому старое, по-старому новое,

Весь этот набор загонов с абстрактными догмами.

Я столько раз умирал, что внутри стало тише,

Я столько раз убивал, что не хочется больше,

Второе дыхание рождает живое слово,

Дальше и дольше, даже если не хочешь.

Припев:

Падал так много раз,

Не гнушаюсь грязью измазанных масс,

И через призму темную от копоти фраз,

Смотри как сыпятся бревна из моих глаз!

Давно не ангел, падал так много раз,

Не гнушаюсь грязью измазанных масс,

И через призму темную от копоти фраз,

Смотри как сыпятся бревна из моих глаз!

Падал так много раз,

Не гнушаюсь грязью измазанных масс,

И через призму темную от копоти фраз,

Смотри как сыпятся бревна из моих глаз.

Давно не ангел, падал так много раз,

Не гнушаюсь грязью измазанных масс,

И через призму темную от копоти фраз,

Смотри как сыпятся бревна из моих глаз!

Ze noemde me "lieveling"

Maar ik struikelde over de harde Kuzma hooivork,

Voor de overdracht van vee,

Ik herinner me die strenge winters.

Toen ik alleen maar medelijden wilde hebben en *bat

En ik moest alles bij het apparaat doen,

Met een erf of een erf, een dief of een dief,

Als je dood van ziel bent, besta je op de een of andere manier als afval,

En elke cirkel is de laatste - de eerste van nieuwe kwellingen.

Pak uit de eerste hand:

Vermoeide ogen van dronken Moskovieten zussen, vriendinnen,

Nog niet helemaal bitches

Maar niet meer schoon,

Weet je, om eerlijk te zijn,

Het is allemaal ergens in de kindertijd geworteld.

Van jongs af aan waren we al gewend aan de kou,

En de tijd heeft de dijk alleen maar opgeblazen met stormen,

waaronder het tijdperk ons ​​zag -

De waarheid is door en door verrot...

Refrein:

Lange tijd geen engel geweest, zo vaak gevallen,

Ik minacht de modder van de besmeurde massa niet,

En door het prisma donker van het roet van zinnen,

Kijk hoe de boomstammen uit mijn ogen vallen!

Lange tijd geen engel geweest, zo vaak gevallen,

Ik minacht de modder van de besmeurde massa niet,

En door het prisma donker van het roet van zinnen,

Kijk hoe de boomstammen uit mijn ogen vallen!

Elke zandkorrel wil de storm beheersen

De dove beklaagde wacht op de beslissing van de stomme rechters,

De geest ontkent het geloof, het geloof ontkent de geest,

Verlangen naar avontuur is meer dan de bovenstaande bedragen.

En de jaren vliegen in een razend tempo voorbij,

Twijfels vallen met trots in de afgrond van het verleden,

Ik zie droevige blikken op het terrein -

Ze wachtten op het einde in december, nu weer in het onbekende.

Mijn brein lijkt gescheiden te zijn, ik weet niet wat beter is:

Alleen zijn of leren luisteren

Nieuw oud, oud nieuw,

Deze hele set pennen met abstracte dogma's.

Ik stierf zo vaak dat het stiller werd van binnen,

Ik heb zo vaak vermoord dat ik niet meer wil

De tweede wind baart een levend woord,

Verder en langer, ook als je dat niet wilt.

Refrein:

Zo vaak gevallen

Ik minacht de modder van de besmeurde massa niet,

En door het prisma donker van het roet van zinnen,

Kijk hoe de boomstammen uit mijn ogen vallen!

Lange tijd geen engel geweest, zo vaak gevallen,

Ik minacht de modder van de besmeurde massa niet,

En door het prisma donker van het roet van zinnen,

Kijk hoe de boomstammen uit mijn ogen vallen!

Zo vaak gevallen

Ik minacht de modder van de besmeurde massa niet,

En door het prisma donker van het roet van zinnen,

Kijk hoe de boomstammen uit mijn ogen vallen.

Lange tijd geen engel geweest, zo vaak gevallen,

Ik minacht de modder van de besmeurde massa niet,

En door het prisma donker van het roet van zinnen,

Kijk hoe de boomstammen uit mijn ogen vallen!