Serpent de fer - Roméo Elvis

Vingt cinq, quarante huit, cinquante deux

Les trams portent un numéro

Trente six, cinquante huit et quarante et un

Les trams portent un numéro (Zwarte Vijvers)

Cinquante deux, vingt six et douze, mec

Les trams portent un numéro (Sint-Katrien)

Quarante neuf, cinquante six et trente sept

Les trams portent un numéro (De Brouckere)

Ce tram est décoré de toutes parts

Mes copains coloriages sont groupés

Mais quelle affaire, une découverte cette surface

Question, aurais-je fais quelque chose de productif

Si j’avais laissé les bombes à la maison?

Grouille toi, mec c’est pas le moment d’hésiter

Excité, je signe, comme l’agent de Zinédine

Et je file quand j’ai vérifié le taff, cette ville est fichée cool

De bonnes écoles mais j’y ai vu que du flou

Alors que j’ouvrais ma gueule au fichu cours

Sans l’auréole peut-être, à part sous les aisselles

On m’indiquait la classe d'étude sup'

Car j’avais des blèmes des stuts en société

Drôle d’individu depuis des lustres, j’aime le stud et ma liberté

Des mini bus pour déplacer ma banda

Déclarer la guerre avec des bombes de peintures

Et des prods de classe A, l’utopie persévère

Je règle mes dettes avec des économies faibles

Et j’espère toujours faire du profit

Mon autonomie se perd sans 'seille, je dépends de Johnny

Les jours de paye, c’est promis

J’ai l’impression d'être un millionnaire

Cogite, j’organise des blocus, me focalise comme rappeur

Je veux de grosses valises pour partir ailleurs

Quarante neuf, cinquante six, trente sept

Les trams portent un numéro

J’ai pas de rancœur et pas le permis donc j’enchaîne

Ma musique tue les minutes et mes mœurs s'éloignent

Je diminue mes lubies loin des ces meufs vénales en mini-jupe

Vingt cinq, cinquante huit et quarante deux

La STIB mec, c’est bien simple

T’as pas compris?

Sensibilise tes instincts

Vingt cinq, cinquante huit et quarante deux

La STIB c’est… c’est pas génial, je préfère franchement rouler à vélo

Ce tram est comparable au serpent, bouffés par le mal

On avance vers la ville en proie facile, et cloués par nos serments

L’effort se banalise, j'écoutais jamais vraiment

Quand mes parents me disaient

Que je dépassais mes plates bandes

Affaibli par les grosses dames, le tram traîne

Continue, terminus au bout de la rue, c’est Bockstael

Le Montaigu fait mouche et donne de grosses tartes

Étonne les XXX, décolle le succès comme un club de foot

Gare au crocodile de pure race, absence de Mobib

Le motif?

Je me motive à peine à payer mes propres produits

Mais, dames en heren, j’ai l’air vide

Avec mon cous', on se malmenait

Johnny garde la pêche à dose de stéroïdes

J’entend des gens qui parlent, ça me fout les nerfs

Alors je m’isole avec du gentil rap au fond de la queue du serpent

Bien sûr, je sais, ça vous déplaît, mais j’aime cette foutue place

Si j’ai les couilles qui grattent, j’interviens dans mes vêtements

C’est la maladie des usagers, la STIB a la manie

D’exagérer les tarifs et d’engager des mecs fatigués

Désormais Paris coûte moins cher à faire en métro

Je m’enterre avec leurs foutues dettes

Pas de blème, j’monte à vélo

Ouais, Bruxelles, à prononcer sans «x» comme le daron

J’ai des cents sur mon compteur et la tête toujours à paniquer

J’impose le sophisme à l’aide de proses et pose mes dogmes

L’horrible est plausible et logique à planifier

La fosse se forme, séparant mes proches de mes idées

Mes projets tombent en miette, si j’ai pas la forme, c’est plié

Comme un match Brussels — Barça

Les hustle sont priés de faire des milliers, je fais du taff sale

Aux yeux des gens qui me disaient bêtes, mec simple

Abruti par la verte et je butine grave sa mère

Mais je reste quelqu’un, bête, bec, ouais simple

Abruti par la verte et je butine grave sa mère

Mais je reste quelqu’un

Quarante neuf, cinquante six, trente sept

Les trams portent un numéro

J’ai pas de rancœur et pas le permis donc j’enchaîne

Ma musique tue les minutes et mes mœurs s'éloignent

Je diminue mes lubies loin des ces meufs vénales en mini-jupe

Vingt cinq, cinquante huit, quarante deux

La STIB mec, c’est bien simple

T’as pas compris?

Sensibilise tes instincts

Vingt cinq, cinquante huit, quarante deux

La STIB c’est… c’est pas génial, je préfère franchement rouler à vélo

Vijfentwintig, achtenveertig, tweeënvijftig

Trams hebben een nummer

Zesendertig, achtenvijftig en eenenveertig

Trams hebben een nummer (Zwarte Vijvers)

Tweeënvijftig, zesentwintig en twaalf, man

De trams hebben een nummer (Sint-Katrien)

Negenenveertig, zesenvijftig en zevenendertig

Trams hebben een nummer (De Brouckere)

Deze tram is overal versierd

Mijn kleurvrienden zijn gegroepeerd

Maar wat een deal, een ontdekking dit oppervlak

Vraag, zou ik iets productiefs hebben gedaan?

Als ik de bommen thuis had gelaten?

Schiet op, man, dit is geen tijd om te aarzelen

Opgewonden teken ik, zoals Zinedine's agent

En ik ben weg toen ik de baan controleerde, deze stad is cool geworden

Goede scholen maar ik zag alleen vaagheid

Toen ik mijn mond opendeed in de verdomde klas

Zonder de halo misschien, behalve onder de oksels

Ik kreeg te horen dat de klas van studie sup'

Omdat ik problemen had met statussen in de samenleving

Grappige kerel voor leeftijden, ik hou van de stud en mijn vrijheid

Minibussen om mijn banda te verplaatsen

Verklaar de oorlog met verfbommen

En klasse A-producties, utopia zet door

Ik verreken mijn schulden met weinig spaargeld

En ik hoop nog steeds winst te maken

Mijn autonomie is verloren zonder 'seille, ik ben afhankelijk van Johnny'

Betaaldagen, dat beloven we

Ik voel me een miljonair

Brainstorm, organiseer blokkades, focus als rapper

Ik wil dat grote koffers ergens anders heen gaan

Negenenveertig, zesenvijftig, zevenendertig

Trams hebben een nummer

Ik heb geen wrok en geen vergunning, dus ik ga door

Mijn muziek doodt de minuten en mijn moraal drijft weg

Ik ben mijn rages aan het afbouwen, weg van die corrupte kuikens in minirokjes

Vijfentwintig, achtenvijftig en tweeënveertig

De MIVB-man, het is heel eenvoudig

Je begreep het niet?

Maak je instincten gevoelig

Vijfentwintig, achtenvijftig en tweeënveertig

De MIVB is... het is niet geweldig, ik fiets eerlijk gezegd liever

Deze tram is vergelijkbaar met de slang, opgegeten door het kwaad

We gaan op weg naar de stad gemakkelijke prooi, en genageld door onze eden

Inspanning vervaagt, ik heb nooit echt geluisterd

Toen mijn ouders het me vertelden

Dat ik mijn grenzen overschreed

Verzwakt door dikke dames, sleept de tram

Ga verder, eindpunt aan het einde van de straat, het is Bockstael

De Montaigu raakt het doel en geeft grote taarten

Verras de XXX, haal het succes eraf als een voetbalclub

Pas op voor de rasechte krokodil, afwezigheid van Mobib

De reden?

Ik motiveer mezelf nauwelijks om voor mijn eigen producten te betalen

Maar dames hier binnen, ik zie er leeg uit

Met mijn nek waren we elkaar aan het manipuleren

Johnny blijft vissen op steroïden

Ik hoor mensen praten, ik word er kwaad van

Dus ik isoleer mezelf met lekkere rap diep in de staart van de slang

Natuurlijk, ik weet dat je het niet leuk vindt, maar ik hou van die verdomde plek

Als mijn ballen jeuken, grijp ik in in mijn kleding

Het is de ziekte van gebruikers, de MIVB heeft een manie

Om de tarieven te overdrijven en vermoeide jongens in te huren

Parijs is nu goedkoper om met de metro te reizen

Ik begraaf mezelf met hun verdomde schulden

Geen probleem, ik fiets

Ja, Brussel, om uit te spreken zonder "x" zoals de daron

Ik heb centen op mijn meter en mijn hoofd schrikt nog steeds

Ik leg sofisme op met proza ​​en leg mijn dogma's neer

Verschrikkelijk is aannemelijk en logisch te plannen

De put vormt zich en scheidt mijn dierbaren van mijn ideeën

Mijn projecten vallen uit elkaar, als ik niet in vorm ben, is het opgevouwen

Als een wedstrijd Brussel — Barça

Er wordt gevraagd om duizenden te verdienen, ik doe het vuile werk

In de ogen van mensen die me een domme, simpele jongen noemden

Stom bij het groen en ik foerageer het graf van zijn moeder

Maar ik ben nog steeds iemand, dom, snavel, ja simpel

Stom bij het groen en ik foerageer het graf van zijn moeder

Maar ik ben nog steeds iemand

Negenenveertig, zesenvijftig, zevenendertig

Trams hebben een nummer

Ik heb geen wrok en geen vergunning, dus ik ga door

Mijn muziek doodt de minuten en mijn moraal drijft weg

Ik ben mijn rages aan het afbouwen, weg van die corrupte kuikens in minirokjes

Vijfentwintig, achtenvijftig, tweeënveertig

De MIVB-man, het is heel eenvoudig

Je begreep het niet?

Maak je instincten gevoelig

Vijfentwintig, achtenvijftig, tweeënveertig

De MIVB is... het is niet geweldig, ik fiets eerlijk gezegd liever