Die letzte Frage - Prinz Pi

Irgendwann musste es dann dazu kommen dass sie da standen

Doch er war vorbereitet, der Weg glasklar

Wie vorgezeichnet

Ihre Silhouetten unten am Tor aus Eisen

Mit langsamen Schritten kommen sie auf das Haus zu

Während er die Augen schließt, ausruht

Dann schlägt seine Hand durch den Rigips, hier steckt die Heckler

Die er dort beim Renovieren versteckt hat

Die seit jenem Tag wartet, hinter der Fassade

Seines bürgerlichen Lebens, lauert das Biest

Er lädt, geht zur Kommode, kauert sich nieder und schießt

Die Patronen seines ersten Magazins

Machen die Haustür zum Sieb, treffen zwei der Männer

Der dritte trägt eine Weste aus Kevlar

Sie macht ihn schwerer verletzbar

Er ist ein Profi, sie nennen ihn den Menschenfleischmetzger

Ein Killer für Scheine;

Er ritzt die Patronen, das ist sein Zeichen

Stets schießt er zwei in den Kopf, und zwei in die Beine

Doch nun ist er alleine

Aus den Wunden seiner gerade verstorbenen Kollegen steigt feiner Rauch

Und wie dieser Rauch, verlassen ihre Seelen den Körper mit einem Hauch

Der Killer geht durch die Tür, so ist sein Auftrag

Er ist nur ein Werkzeug, das man für einen Zweck gekauft hat

Von der Seite trifft ihn ein Faustschlag!

Er fällt, liegt sieht nach Oben, der Lauf naht

Die Heckler vor seinem Gesicht, in dem Moment weiß er:

Sekundenbruchteile trennen ihn noch von seinem letzten Gericht

Der Finger krümmt sich

Das letzte Bild auf der Netzhaut ist gleißendes Licht!

Ein kleines Lied vom Töten

Darin die Gesichter des Bösen

Das große Rätsel vom «Was kommt danach?»

Dass kann niemand lösen…

Op een gegeven moment moest het gebeuren dat ze daar stonden

Maar hij was voorbereid, zoals glashelder

Zoals uitgestippeld

Hun silhouetten onder de ijzeren poort

Met langzame stappen naderen ze het huis

Terwijl hij zijn ogen sluit, rust

Dan slaat zijn hand door de gipsplaat, hier is de Heckler

Die hij daar verstopte tijdens het renoveren

Wachten sinds die dag, achter de façade

Van zijn burgerlijk leven schuilt het beest

Hij laadt, gaat naar het dressoir, hurkt neer en schiet

De patronen van zijn eerste tijdschrift

Zeef de voordeur, ontmoet twee van de mannen

De derde draagt ​​een Kevlar-vest

Het maakt hem kwetsbaarder voor schade

Hij is een pro, ze noemen hem de Human Flesh Butcher

Een moordenaar voor rekeningen;

Hij krast de cartridges, dat is zijn merkteken

Hij schiet er altijd twee in het hoofd en twee in de benen

Maar nu is hij alleen

Fijne rook stijgt op uit de wonden van zijn collega's die net zijn overleden

En net als die rook, verlaten hun zielen het lichaam met een vleugje

De moordenaar gaat door de deur, dat is zijn werk

Het is gewoon een hulpmiddel dat met een doel is gekocht

Een stoot treft hem van opzij!

Hij valt, liegt, kijkt op, de vlucht nadert

De Heckler voor zijn gezicht, op dat moment weet hij:

Fracties van een seconde scheiden hem van zijn laatste gerecht

De vinger buigt

Het laatste beeld op het netvlies is verblindend licht!

Een klein liedje over doden

Daarin de gezichten van het kwaad

Het grote raadsel van «Wat komt daarna?»

Dat kan niemand oplossen...